Bierki recenzja

Bierki naczekały się na swoją kolej dosyć długo, sama nie wiem dlaczego, po prostu ukryły się gdzieś w czeluściach mojego czytnika. To druga, po Berku, część cyklu Kroniki nierówności a czyta się równie dobrze jak część pierwszą. Od razu ostrzegam - to nie jest lektura dla osób, które nie tolerują odmienności seksualnej, czy odmienności w ogóle. To jest książka o homoseksualizmie, tu są opisy (czasami nawet zbyt szczegółowe) aktów seksualnych, zarówno tych hetero, jak i homoseksualnych. Ale to wszystko służyć ma poznaniu świata gejowskiego i uświadomieniu sobie, że miłość może mieć różne oblicza i nie ma w tym nic złego, gorszącego, ohydnego, etc. Miłość to miłość.
W Bierkach historia ukazana jest z punktu widzenia nastoletniego geja, który zmaga się ze swoją seksualnością, nie mając żadnego oparcia w rodzinie. Odnajduje za to wsparcie ostatniej osoby na świecie, którą podejrzewałby o tolerancję i chęć pomocy. Dlatego też język tej powieści nie jest językiem literackim, tu roi się od młodzieżowego slangu, czasami jest wulgarnie, czasami za ostro. Ale tak ma być, taka jest młodzież, taki jest jej język.
Szczygielski jest moim ulubionym autorem, do tej pory lekko skrytykowałam tylko jedną jego książkę. Uwielbiam wszystko, co wychodzi spod jego pióra, począwszy od książek dla dzieciaków i młodzieży, na Kronikach nierówności kończąc.
Osobom tolerancyjnym polecam, a Ci nietolerancyjni może też powinni przeczytać, uświadomić sobie, że homoseksualizm to nic strasznego, to po prostu inna forma miłości. A miłości przecież wszyscy szukają i potrzebują.