Córka nazisty recenzja

Do tej pory miałam do czynienia jedynie z mroczną, kryminalną twarzą Czornyja w serii z Erykiem Deryło. Dziwnie, zagadkowo i nieszablonowo było w "Innej", która nie do końca przypadła mi do gustu. W "Córce nazisty" odkrywamy jednak całkiem inną, emocjonalną, aczkolwiek wcale nie delikatną stroną Autora.

"Byłam zbyt zmęczona, by się bać. Ucichły już nawet płaczące przed paroma godzinami dzieci. (...) W końcu dziesiątki półżywych ludzi zwaliło się na ziemię."

Poznajemy historię Grety, która zmaga się z okropnymi wyrzutami sumienia odnośnie tego, do czego dopuścił się jej ojciec - do setek, jak nie tysięcy śmierci niewinnych ludzi. Czuje się za to odpowiedzialna, współwinna. Córka nazisty. I ta bezsilność względem własnego losu, to okrutne, na nowo powracające poczucie winy każdego dnia, makabryczne obrazy ludzkich cierpień przy każdym rozchyleniu powiek. Autor rozważa również, czy istnieje coś takiego jak gen zła. Czy dzieci powinny odpowiadać za grzechy swoich rodziców? Jak myślicie?

"Nie zważając na błagalne krzyki, przeciągnął więźnia ku płomieniom. Bez problemu, jak piórko, rzucił go w ogień."

Na nowo powracające, ponieważ Greta zmaga się z Alzheimerem. W jednej chwili jest u terapeuty, w miarę okiełznała targające nią wyrzuty sumienia, a za chwilę już tego nie pamięta i musi przeżywać wszystko od nowa. Druzgocące. Lubię, gdy w książkach pojawia się taki wątek - podkreśla się wtedy wagę i nieubłaganie tej choroby. Nie ma możliwości walki. Można jedynie próbować z nią żyć.

Z tej książki wylewa się strasznie dużo smutku. Chyba jest to nieodłączna emocja przy czytaniu tego typu literatury. Jestem urzeczona pięknym językiem, jakim posługuje się Autor, zwłaszcza w pamiętniku Anny, małej dziewczynki, która musiała przechodzić przez piekło. To właśnie on wywarł na mnie największe wrażenie. Jak i zakończenie. Gorąco polecam 💛

"W dole, jakieś półtora metra pode mną, znajdowało się kilkadziesiąt poskręcanych ciał. Zakrwawionych i zastygłych w przerażających pozach. Z ich rozwartych ust wystawały obrzmiałe języki, martwe oczy patrzyły oskarżycielsko, a cienkie nosy z wielkimi dziurkami chciały po raz ostatni nabrać powietrza."