Więzień Incarceron recenzja

"Więzień Incarceron" stał na mojej półce dobrych parę miesięcy, zanim zdecydowałam się do przeczytać. Nie wiem, dlaczego tak się działo. Ciągle miałam co innego do czytania. Niedawno się rozchorowałam, a kiedy przeczytałam już wszystkie książki, które miałam, przypomniałam sobie o powieści Catherine Fisher i zabrałam się do lektury.

Autorka bez zbędnych wyjaśnień (właściwie to bez żadnych wyjaśnień) wprowadza nas w świat Incarceronu i Epoki. Muszę przyznać, że na początku zupełnie nie mogłam się połapać co i jak, ale w końcu mniej więcej doszłam, o co chodzi.

Finn jest więźniem Incarceronu, Więzeinia, które od wielu lat jest zamknięte. Nikt z niego nie wyszedł, odkąd zostało stworzone, ale chłopak uważa, że przybył z Zewnątrz. Pewnego dnia zdobywa klucz (w bardzo nieprzyjemnych i smutnych okolicznościach), na którym jest taki sam rysunek, jak na jego ręce. Finn, wraz z Keirem i Gildasem postanawia uciec ze strasznego miejsca, jakim jest Incarceron.

Poznajemy też Claudię, córkę Naczelnika Więzienia. Jest ona zmuszona do zaaranżowanego małżeństwa, na które nie ma najmniejszej ochoty. Dziewczyna żyje w Epoce, w której wszelka technika jest zakazana. Wszyscy uważają, że Incarceron jest Rajem. Kiedy Claudia zabiera swemu ojcu klucz do Więzienia, odkrywa, że może kontaktować się z Finnem. Postanawia pomóc mu uciec...

Książka całkiem mnie wciągnęła. Trochę wcześniej od bohaterów zorientowałam się, kim jest Finn, ale zupełnie nie spodziewałam się, że Więzienie jest... no, trzeba przeczytać, żeby się tego dowiedzieć:)

Co do bohaterów: moim ulubionym był bezapelacyjnie Jared. Jeśli chodzi o resztę, to Finna i Claudię polubiłam. No i czułam jakąś dziwną sympatię do Keira i Naczelnika;)

Ogólnie trochę szkoda, że autorka zbytnio nie zgłębiła się w postaci występujące w "Więźniu...", bo do żadnego z nich nie sposób poczuć czegoś więcej - przynajmniej w moim odczuciu. Mam nadzieję, że w drugim tomie się to zmieni.

Polecam osobom, które na chwilę chcą oderwać się od rzeczywistości:)