Bardzo długie popołudnie recenzja

Idylliczne przedmieście – jednorodzinne domki, idealnie przystrzyżone trawniki, w nowoczesnych kuchniach panie domu, pilnujące dzieci i przygotowujące obiad dla mężów, czekające na moment, gdy ci „Budowniczowie Ameryki” wrócą z pracy. Taką rodziną są Haneyowie. Do czasu, gdy pani Haney znika bez śladu, zostawiając po sobie tylko plamę krwi w kuchni i wystraszone dzieci. Sprawę próbuje rozwikłać detektyw Mick Blanke, niedawno przeniesiony z wielkiego miasta. Czy wkradnie się w łaski zamkniętej społeczności sennego Sunnylakes na tyle, by rozwiązać zagadkę zaginięcia Joyce Haney? A może mieszkańcy też mają swoje sekrety, których nie zamierzają wyjawić obcym? Jest jeszcze Ruby, młoda czarnoskóra sprzątaczka, jedyny świadek zbrodni. Tylko kto na amerykańskim Południu, w 1959 roku traktował z szacunkiem ciemnoskórych obywateli?

W „Bardzo długim popołudniu” Inga Vesper wystawia na światło dzienne mroczne tajemnice, spokojnego dotąd przedmieścia Los Angeles. Tylko czy spokój nie był pozorny? Z każdym przeczytanym rozdziałem, zaczynamy wątpić w sielankowość Sunnylakes. Pod tkanką poukładanego, udanego życia przedstawicieli tzw. American dream, kryje się coś, o czym sami woleliby zapomnieć, co dopiero ogłaszać światu.

Inga Vesper umiejętnie nakreśliła w powieści realia lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Nie ukrywała ciemnych stron tamtych czasów, więc nie obeszło się bez problemu rasizmu. Bo niby niewolnictwo zostało zniesione, niby wszyscy stali się równi, ale w praktyce czarni mogą zamieszkiwać tylko najgorsze dzielnice Miasta Aniołów (przydomek ten raczej nie pasuje do South Central, skąd pochodzi Ruby). Nie dla nich domki na przedmieściach, pierwsze miejsca w autobusach. A praca? Mogą, co najwyżej, zostać tanią siłą roboczą lub sprzątać u „porządnych” białych obywateli. I mimo, że żadna praca nie hańbi, ta nie należy do najprzyjemniejszych. Ruby traktowana jest pogardliwie, w najlepszym przypadku jak zepsute powietrze. Wyjątkiem od reguły była Joyce Haney, ale ona zaginęła. Nawet wtedy Ruby, mimo że znalazła błąkającą się po posesji starszą córkę kobiety i wezwała pomoc, z automatu stała się pierwszą podejrzaną.

„Bardzo długie popołudnie” to udany kryminał i bardzo dobry debiut, mieszkającej w Wielkiej Brytanii autorki. Łączy najlepsze cechy powieści retro, kryminału, mrocznej historii obyczajowej z ważnym tematem społecznym, który jest nadal bardzo aktualny. Polecam lekturę powieści, i to nie tylko na długie popołudnia.