Poczucie kresu recenzja

Narratorem książki jest Anthony Webster- emeryt. Przeciętny człowiek, nie za bardzo zadowolony ze swojego życia, ale i nie nieszczęśliwy, który wspomina swoją młodość, szkolne lata i pierwsze miłości. Jednym z jego przyjaciół jest Adrian Finn. Nieprzeciętnie inteligentny młodzieniec, który związuje się z byłą dziewczyną Toniego Viktorią, i po jakimś czasie popełnia samobójstwo. Przez wszystkich ten fakt odebrany jest jako dowód odwagi i bohaterstwa. Po czterdziestu latach matka Viktorii zapisuje mu w testamencie pieniądze i pamiętnik Adriana.


Tony przez całą książkę stara się przypomnieć sobie fakty ze swojego życia. Lista z pierwszego akapitu książki zawierająca skrawki wspomnień takich jak błysk po wewnętrznej stronie nadgarstka, parę unoszącą się z mokrego zlewu czy wodę w wannie, która dawno wystygła za zamkniętymi drzwiami, wraz z rozwojem akcji zyskuje na znaczeniu.


Pamięć jest ulotna. Czasami umyka nam jakieś wspomnienie a czasami jest tak że za wszelką cenę staramy się wyrzucić jakiś fakt ze swojej pamięci, lub go przeinaczyć. "Przez długie lata akceptujemy te same luki, te same fakty i te same emocje". Okazuje się jednak że to co uznawaliśmy za pewnik staje się fikcją, a czasu już nie cofniemy. Nie zmienimy biegu rzeki. Pozostaje pogodzić się z przeszłością, która dała o sobie znać i żyć dalej.


Przyjemna książka, którą pochłonęłam niemal w całości jednego dnia. Lubię gdy autor nie wyjaśnia wszystkiego w sposób jednoznaczny, ale kreśląc obrazy i wydarzenia jakie przypomina sobie bohater, pozostawia czytelnikowi interpretacje.


Zakończenie niezmiernie mnie zaskoczyło, także polecam!