Idealny mężczyzna recenzja

Smutna prawda jest taka, że "Idealny Mężczyzna" to żałosne, wypchane różową watą truchło. 
Ashley wyraźnie naćpała się psychodelicznych oparów spod własnej ręki i całkowicie odpłynęła na falach mirażu. IM aż się zapada pod ciężarem własnej słodyczy. Męczyłam się się z tą wyjaskrawioną imaginacją sfrustrowanej trzynastolatki prawie trzy tygodnie (!!!) i odłożyłam z autentyczną ulgą. Ale do teraz na samo wspomnienie robi mi się od niej niedobrze. Ashley poddała sympatycznego gliniarza chemicznej kastracji, zmieniając gorącego, do-serca-przytul ogiera w ciepłe gluty. Na obiekt jego ognistych afektów obrała klasyczne boże cielę z dwoma zwojami mózgowymi: jednym, by trzymał cielątku uszy na właściwym miejscu i drugim, by cielątko nie umarło z głodu. I aż mnie nosi, by cielątko nazwać kretynką. Bo jeśli lasce najprostszą komendę trzeba powtarzać po wielokroć a ona i tak nie trybi - to sorry, ale jej wewnętrzne ja to skupisko luźno latających kropek. Trzeba chwycić i mocno potrząsnąć, by nieskładna masa nabrała w miarę sensownego kształtu. Jej pozbawiony sensu i całkowicie porąbany system kwalifikowania jednostek może już tylko dobić. 
Mara ewidentnie potrzebuje vouchera do guru od wszystkich klepek. Co gorsza, po lekturze IM - mam wrażenie, że ja również. Najbardziej po to, by nie zacząć krzyczeć. 
Albowiem z ekscytującego mózgotrzepa o boskich wymarzeńcach nie zostało już nic. 
Wyłącznie obrzydliwie słodki ulep z towarzyszącym silnym odruchem wymiotnym. 

Doprawdy, nie rozumiem, co Mitch w Marze zobaczył. Lowson to naprawdę spoko gość, stworzony do tego, by służyć wsparciem i oparciem z szerokiej klaty i mocarnego ramienia, ale oddać go tej - pożal się boże - lebiodzie, to zwyczajne marnotrawstwo. To, że stworzenie ma cycki i dobrze wygląda w szpilkach i mini nie jest dla mnie argumentem.
Gdyby dać ujście nagromadzonym emocjom - najchętniej rzuciłabym tego "Idealnego mężczyznę" w jakieś błocko i skakała, póki nie zapadłby się bardzo głęboko. Dla większej satysfakcji, przygniotłabym obrzydlistwo kamieniem. Niech sczeźnie w ciemności i zapomnieniu. 

Jest mało przekonująco, bardzo sztucznie, niezbyt mądrze oraz - dla mnie - do przesady irytująco. Nie potrafię dociec, komu Ashley dedykuje tę minoderyjną laurkę, bo banalna i ckliwa jest ponad wszelkie pojęcie.