Olśnienie recenzja

Aby zdobyć pieniądze na studia Haven stara się utrzymywać dobre stopnie i regularnie bierze udział w licznych projektach. Tymczasem dostaje odpowiedź od pracodawców, do których nie wysyłała swoich aplikacji.
Warunki proponowanego stażu są nader korzystne, leczy wymagają nieustannej obecności - tym samym zakwaterowania - w miejscu pracy.

Pozostaje tajemnicą co skłoniło zarządców hotelu Lexington do zatrudnienia trójki uczniów klasy maturalnej, z liceum na obrzeżach Chicago. Na staż trafiają bowiem: Haven, jej przyjaciel Dante oraz Lance, którego pozostała dwójka zna mniej.

Być może w przypadku głównej bohaterki, chodzi o samą historię Haven, gdyż już w niej pojawiają się niezwykłe fakty. Dziewczyna mocno identyfikuje się z postacią, ujrzaną na obrazie "Młoda męczennica" (Paul Delaroche, 1855). To dlatego, że została porzucona, znaleziona w przydrożnych rowie, skąd trafiła na oddział szpitalny by później zostać przygarniętą przez jedną z tamtejszych pielęgniarek. Nie wie nic o swoich wczesnych latach dzieciństwa, a plecy i miejsce tuż nad sercem szpecą podwójne rany.

Miejsce akcji to odrestaurowany hotel z czasów Chicago Al Capone. Jego perfekcyjny personel właśnie przygotowuje się do przyjęcia pierwszej fali gości. Ale czy gangsterski urok pełen niebezpieczeństwa to jedynie udana stylizacja ?
"W hotelu, o takiej historii, pełnym zakamarków, lochów i tajnych przejść" znajdą się także tunele jeszcze z czasów prohibicji. To ich użyje bohaterka, gdy starać się będzie odkryć sekrety tajemniczego zarządu.

Początek opowieści z atrakcyjną opcją stażu jak z serialu "Jane by Design", styl narracji zbliżony do opowieści Kelsey z "Klątwy tygrysa", tajemniczy notes z wskazówkami niczym z "Pamiętnika z Przyszłości", a sam finał ujawni podobieństwa do "Anielskiej".

Jednym z zadań Haven, podczas trwania stażu, było fotografowanie imprez organizowanych w Krypcie, podziemnym klubie hotelu. Gdy wystawione zdjęcia znikają, a bohaterce z czasem udaje się je odnaleźć, opowieść zbliża się do znanej historii Doriana Gray'a lekko przeplatanej indiańskimi przesądami, jakoby fotografia odbierała modelowi jego duszę.
Tutaj w powieści pojawia się ciekawa umiejętność "portretowania dusz", która jest o wiele szybsza niż malowanie portretu.

Parę rzeczy potrafiło zaskoczyć i bywały sceny pełne akcji, ale większość wydarzeń jest stonowana. W pamieć zapada sama Haven, ale z bohaterów najbardziej polubiłam Joan, adopcyjną opiekunkę Haven, za jej podnoszące na duchu i jednocześnie pełne humoru mądrości życiowe. Niesamowicie zaskoczył Lance, ale fakt ten ujawnia się dopiero na sam koniec.

Całość historii opowiedziana jest z perspektywy pamiętnika, lecz to lekka i łatwo wciągająca narracja. Książka ma prawie pięćset stron, a mimo to lektura nie nuży. Jednocześnie nie mogłam pozbyć się wrażenia, że można było opowiedzieć to samo na znacznie mniejszej ilości stron.