A song for you recenzja

Robyn Crawford spędziła z Whitney Houston dwadzieścia dwa lata. Koleżanka, przyjaciółka, współlokatorka, partnerka w zawodzie. O śmierci Whitney dowiedziała się z telewizji. Zaznaczę na początku, że nie jestem fanką osoby Whitney ani jej muzyki. Po książkę sięgnęłam z ciekawości – piosenki Nippy to część mojego dorastania.

Muzyczna kariera Whitney była jej przeznaczona. Robyn postanowiła wspiąć się razem z nią na szczyt, wspierać ją na każdym kroku, pomagać realizować plany, chronić i kochać. Życie weryfikuje. Sukces ma wielu ojców, Robyn stopniowo była spychana na dalszy plan. Uważano, że jej obecność szkodzi Whitney.

Książka „A song for you. Moje życie z Whitney Houston” Robyn Crawford nie wnosi nic nowego do opowieści o Nippy. Może jedynie wątek o homoseksualnej relacji kobiet. Ważne jest, że w amerykańskim show-biznesie lat 80. XX wieku to nienaruszalne tabu. Kariera Nippy, jej zamiłowanie do narkotyków, ślub z Bobby Brown’em, nagła i przedwczesna śmierć. To nie jest pośmiertna laurka, to nie jest kolejna biografa, w mojej ocenie to próba zarobienia pieniędzy. W trakcie lektury miałam wrażenie, że cały czas czytam o tym samym – dyskryminacja, trasa koncertowa, homoseksualizm, kolejna trasa koncertowa, używki, zazdrość, przemoc i nieudane związki. Gdzieś między wierszami pojawiały się wzmianki o piosenkach i albumach. A to przecież książka o wielkiej diwie!

To osobista książka. Prócz przedstawienia relacji z Nippy Crawford chce opowiedzieć o swoim życiu. Zastanawia co skłoniło Crawford żeby właśnie teraz wydać „A song for you (…)”. Może fakt, że 21 grudnia światową premierę miał film poświęcony piosenkarce? Takie wydarzenie to zawsze wzmożenie zainteresowanie danym artystą i okazja do wznowienia (i wydania nowych) pozycji. To smutna książka, bo nie od dziś wiadomo, że na szczycie sławy jest samotnie, smutno i przeraźliwie pusto. Że ludzie wokoło są bezwzględni, licząc jedynie na materialne korzyści.

„A song for you. Moje życie z Whitney Houston” to wyjątkowo nieciekawie napisana książka o piosenkarce. Przede wszystkim brakuje w niej zdjęć. Brakuje też emocji, potoczystej narracji i kilku nieznanych ciekawostek. Nie uniknięto też błędów na etapie polskiego tłumaczenia i korekty („Lisa radziła mi, żebym nigdy nie wyrzucała śmierci ubrana w samą piżamę.”).

„Bittersweet memories –

That is all I'm taking with me.

So good-bye.

Please don't cry:

We both know I'm not what you, you need

And I... will always love you

I... will always love you”

A we mnie pozostanie lekkie rozczarowanie lekturą.



 Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Agora