Żony nazistów. Kobiety kochające zbrodniarzy recenzja

W książkach, które nie są pozycjami naukowymi próżno szukać informacji o żonach nazistów. Temat drugich połówek jest skrzętnie przemilczany, czasem przy odrobinie dobrej woli autora nieznacznie wzmiankowany przy omawianiu najgorszych esesmanów. Jednak oprócz znanej Evy Braun tak naprawdę trudno jest zaznajomić się z postaciami ukochanych Hessa, Goringa, Himmlera, czy Bormanna. Z rozwianiem wszelkich wątpliwości przychodzi książka "Żony nazistów. Kobiety kochające zbrodniarzy ".

O Carin, Emmie, Ilse, Margarete, czy Gerdzie nie wiemy zbyt wiele. Zawsze stały w cieniu swoich mężów. Nie wychylały się jakoś za bardzo. Samotne w wielkich domach tkwiły w nadziei, że jeszcze będzie lepiej, że to tylko chwilowy kryzys, który wraz z powrotem męża minie bezpowrotnie. Pomimo burz trwały u ich boku, bo tak kazała instytucja małżeńska, przywódca i konwenanse. Mimo licznych zdrad ze strony ukochanych nie wyrażały głośno sprzeciwu. Potulnie zgadzały się na wszystko, często przepłacając to swoim zdrowiem, a nawet i życiem. Pora, żeby ich los ujrzał światło dzienne, by każdy sam mógł odpowiedzieć sobie na pytanie, czy były ofiarami, czy wręcz przeciwnie.

"Żony nazistów. Kobiety kochające zbrodniarzy" to pozycja, która niemal od pierwszych stron wywołuje u czytelnika chaos. Autor książki skacze pomiędzy wątkami, nie oddzielając przy tym poszczególnych aspektów. Raz pisze o żonie Himmlera, kilka zdań później o ukochanej Hessa, żeby przy kolejnym akapicie znów cofnąć się do małżonki Himmlera. Operuje przy tym imionami, a nie nazwiskami, co wprowadza jeszcze większe zamieszanie. Co ciekawe, Wyllie przy opisie nazistów posługuje się wyłącznie nazwą rodową. Autor w książce skupił się przede wszystkim na okresie przedwojennym. To właśnie wtedy "kwitły" małżeństwa i dokonywały się ogromne przemiany. Pozycja rozbudza czytelnika i stawia przed nim wiele pytań. Szczególnie dzieje się w ostatnim rozdziale, który ukazuje postawę kobiet wobec zbrodni mężów.

Nie jest to pozycja wybitna, ale warto się z nią zaznajomić, by samemu stwierdzić, kto był kim na tej zbrodniczej szachownicy.