Ptasiek recenzja

Książkę ze zdjęcia miałam już w planach od dłuższego czasu. Chciałam ją przeczytać zanim zmierzę się z ekranizacją w której gra Nicolas Cage. Dość długo z tym zwlekałam. Okazało się jednak, że za parę dni w telewizji będę miała okazję zobaczyć ekranizację tej książki. Nie pozostało mi zatem nic innego jak spiąć się i ją przeczytać.
Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że ta pozycja jest książką wojenną. Owszem, ten wątek jest ważny, bo dotyczy on głównych bohaterów, ale nie jest najważniejszy. Moim zdaniem jest to książka przede wszystkim o marzeniach i przyjaźni, która może połączyć dwoje ludzi.
Książka Williama Whartona opowiada historię przyjaźni dwóch mężczyzn. Al to wygadany, energiczny lekkoduch. Ptasiek to introwertyk bujający w obłokach. Jego największą pasją są ptaki. Obaj mężczyźni zostają wysłani na front. Każdy z nich wraca okaleczony - ten pierwszy zewnętrzne, drugi wewnętrznie. Ptasiek na skutek traumatyczny wydarzeń przebywa w zakładzie psychiatrycznym, gdzie leczony jest na schizofrenię. Do zakładu zostaje ściągnięty jego najbliższy przyjaciel by poprzez wywołanie wspólnych wspomnień pomóc mu.
W 90% nie rozumiem klasyków bądź ich nie doceniam należycie. Jakież było moje zdziwienie gdy pod koniec książki mogłam stwierdzić, że Ptasiek mi się podobał. Nie jest to łatwa historia, którą przeczytać można w jeden wieczór. Opis może być mylący i wskazywać drogę ku lekturze może nie tyle przyjemnej co prostej w odbiorze,ale w istocie tak nie jest. Zajęło mi trochę czasu nim pojęłam, co kryje się pod słowem Ptasiek prócz imienia głównego bohatera. Ode mnie 7/10.