Niedoręczony list recenzja

Sarah Blake miała ciekawą historię do opowiedzenia. Jak wiele może zmienić wiadomość przekazana podczas II wojny światowej, gdzie o telefonach komórkowych mogliśmy pomarzyć, a emaile nawet się nam nie śniły.
Niestety pisarka nie umie opowiadać ciekawie. Zanudza, bełkocze, zamiast wywołać smutek w zakamarkach naszej duszy, to tylko irytuje.

Bohaterkami powieści są trzy kobiety, które mierzą się z przeciwnościami losu. Dla żadnej z nich scenariusz nie zostanie napisany ze szczęśliwym zakończeniem, gdyż wojna nie negocjuje z nikim.
Tłem wydarzeń jest II wojna światowa, która dla nikogo nie jest łaskawa. Podczas gdy Europa rozpada się w drobny mak, Amerykanie siedzą wygodnie w fotelach i wsłuchują się w relacje z radia czy telewizji, czekając na atak ze strony wroga.
Ich egoizm może drażnić.
Jak można spokojnie chodzić na tańce czy do kina, kiedy ludzie giną w obozach koncentracyjnych?
Jak można opalać się nad wodą, kiedy niewinni ludzie giną podczas posiłku?
Jak można patrzeć się na tykającą bombę i czekać aż wybuchnie?

PS: Czy wojnę można porównać do „trzepania skóry” Polakom, Murzynom i Indinanom?
Dostrzegłam w tym jakąś strzałę nasączoną rasizmem w kierunku Polski. Wy też?