Polanie i Leganie recenzja

Wydawnictwo BookEdit wydało książkę Joanny Kasprzak pod tytułem "Polanie i Leganie". Ciężko znaleźć w internecie informację o gatunku literackim, do jakiego została zakwalifikowana ta publikacja. Nie jest to czysta powieść obyczajowa, nie jest to też typowa literatura fantastyczna czy jej podległa fantasy. Uznajmy, że jest to mieszanka wymienionych gatunków literackich, z delikatną nutą sensacji. Polanie i Leganie są debiutem literackim autorki, to dwustu siedemdziesięciu stronicowa książka napisana bardzo przystępnym językiem z czcionką ułatwiającą czytanie. Sama fabuła utworu, jak zaznaczyłam w tytule, ma duży potencjał. Gabrysia, ma dobre życie, partnera, świetną pracę nic nie sugeruje zmian, jakie mają nadejść, aż pewnego dnia jedno spotkanie stawia wszystko, co do tej pory wiedziała i znała do góry nogami. Odkrywa, w sobie moce, o których do tej pory nie miała pojęcia. Poznaje rodzinę, o której jako jedynaczka zawsze marzyła. Zdobywa nowych przyjaciół. I tyle w pozytywach. Jeśli chodzi o rzeczy do poprawki (przynajmniej dla mnie) to: zmniejszenie liczby rozdziałów. Czytanie siedemdziesięciu ośmiu rozdziałów po dwie, dwie i pół strony jest bardzo męczące i frustrujące. Można odnieść wrażenie, że historia się nie rozwija i nic nie wyniknęło z tego co przeczytaliśmy. Następnym mankamentem jest sam początek historii, czytelnik zostaje wrzucony w końcówkę jakiejś rozmowy, z której nie wynika kompletnie nic. Jakbyśmy mijali na chodniku rozmawiającą parę, usłyszeli strzępki rozmów i nic z tego nie wyniknęło. Po przeczytaniu całej książki historię Gabrysi znam na tyle, że wiem, że gdzieś dzwonią dzwony, ale nie wiem w którym kościele. Nawet główna bohaterka, na koniec nie zna całej prawdy o sobie. Brakuje mi w jej postaci temperamentu, uczuć. Wszystko przyjmuje nienaturalnie obojętnie, na tyle rzeczy, które się wydarzają, dwa razy zapłakała, a wybuch jej gniewu i frustracji autorka zmieściła w jednym zdaniu. Każdą decyzję przyjmuje z pokorą, decydują o jej losie osoby trzecie a ta nic, aż nudą wieje. Na koniec zmieniłabym tytuł, okładkę, opis autorki, ale są to już moje subiektywne odczucia.
Podsumowując i powtarzając, fabuła ma potencjał, wystarczy popracować nad treścią, scalić rozdziały i rozbudować wątki, trochę je uporządkować. Niech w jednym rozdziale (dwustronicowym) nie czytamy po trzy zdania o różnych bohaterach, znajdujących się w wielu różnych miejscach a z chęcią zapoznam się z nową odsłoną tego utworu.
Mam nadzieję, że pani Joanna Kasprzak nie poprzestanie na jednej książce, bo pomysł na historię jest bardzo dobry, a trening czyni mistrza.
Książkę otrzymałam z klubu recenzenta serwisu nakanapie.pl