Czerwoniec recenzja

Po raz pierwszy spotkałem się z twórczością pana Jacka Piekiełka. Trafiło na Czerwońca, opowieść o zmarłym w 2000 roku, zbrodniarzu, jednym z najbardziej znanym bandycie Związku Radzieckiego, Siergieju Madujewie. Jest to powieść oparta na faktach.

O autorze słów kilka. Pan Jacek specjalizuje się w pisaniu mrocznych powieści kryminalnych, jest laureatem ogólnopolskiego konkursu na opowiadanie kryminalne podczas Międzynarodowego Festiwalu Kryminału w stolicy Dolnego Śląska, Wrocławiu.
Okładka książki przestawia „bohatera” powieści, odwróconego tyłem, na tle radzieckiej ulicy, w kolorach mocnej czerwieni. Ta czerwień kojarzy się z nim idealnie, ponieważ czerwoniec to słynne i bardzo cenne dziesięciorublówki, od których Madujew przyjął pseudonim. Dlaczego?

Czerwoniec to bandyta, który działał, stosując własne indywidualne zasady. Dziesięciorublówkami płacił taksówkarzom, nie pobierając nigdy reszty za dany kurs. Znany był też z tego, że często „pomagał” swoim ofiarom. Tak było w przypadku pewnego człowieka, który dostał udaru. Morderca po wyjściu z budynku udał się do pobliskiej apteki, by zadzwonić stamtąd po pogotowie ratunkowe.

Siergiej Madujew nigdy nie poczuł się szczęśliwy. Większość swojego dorosłego życia spędził z kratami więziennymi, a swój żywot zakończył w jednym z najbardziej znanych więzień w Rosji. Mowa tu o Czarnym Delfinie, który znajduje się blisko granicy Rosji z Kazachstanem, w południowej Syberii w regionie Orenburg, terenie większym niż cała powierzchnia naszych zachodnich sąsiadów. Założone w XVIII wieku, po 2000 roku stało się więzieniem o zaostrzonym regionie. To tu trafiają największe bestie, jakie stąpają po rosyjskiej ziemi: ludożercy, mordercy, sadyści, ci, którzy dostają dożywocia (kiedyś skazywani na karę śmierci).
Mały Madujew spędził dzieciństwo w domu dziecka bądź wychowywała go ulica. Kradł od momentu, gdy życie i głód zmuszały go do tego. Do więzienia trafił, jak tylko osiągnął pełnoletność. Po sześciu latach wyszedł na wolność, która trwała zaledwie kilka miesięcy. Wyrok 15 lat pozbawienia wolności spowodował, że od samego początku planował ucieczkę. Ta powiodła się i Madujew zaczął swój własny spektakl, w postaci napadów na bogatych i starszych ludzi. To bardzo trudna historia, trudna pod względem zrozumienia psychiki mordercy. Dodatkowo ważna jest planowana kolejna ucieczka, za którą musiał stać ktoś wysoko postawiony. Ktoś, kto miał dostęp do broni, która została zdeponowana jako dowód rzeczowy.

Ogólnie jestem pod wrażeniem lektury, ale z jedną rzeczą nie mogę się zgodzić. Coś nie do końca zostało sprawdzone przez autora. Tutaj muszę przytoczyć cytat z książki:

Drogi panie Jacku. Hiperglikemia to bardzo wysoki poziom cukru w organizmie. Strażnik więzienny, podając mu cukierki, nie obniżył mu poziomu cukru, tylko spowodowałby jego podniesienie! Tu powinien pan użyć słowa hipoglikemia.

Recenzja książki powstała dzięki Skarpie Warszawskiej. Serdecznie dziękuję za egzemplarz.