Ludobójstwo w Afryce recenzja

"Jakież zadziwiające szaleństwo: zabijać ludzi dla ich dobra." Lew Tołstoj

Południowo-Zachodnia Afryka, małe miasteczko Lüderitz, otoczone z jednej strony wodami południowego Atlantyku, a z drugiej wydmami pustyni Namib, stało się świadkiem horroru, który był fundamentem dla zbrodni XX wieku podczas II wojny światowej. Horrorem, o którym mało kto już pamięta, a który rzuca inne światło na historię Europy jak i świata.

W reportażu tym, autorzy kreślą przed nami początki wielkich i szalonych planów Niemiec posiadania zamorskich kolonii na wzór Imperium Brytyjskiego czy Ameryki, zapewnienia swym rodakom Lebensraumu, poszerzania terytorium i pozycji Niemiec w Europie i świecie. Wielkich i szalonych planów, które od maja 1883 roku od kolonialnych marzeń spełnianych bez względu na koszty, karmionych fanatycznymi poglądami wyższości rasy białej nad innymi, czystością rasy, aryjskiej krwi, wyższości panów nad podległymi im sługami, niewolnikami, przekształciły się w cień. Cień, który objął Europę i świat XX wieku na długie lata, cień nazizmu.

Reportaż ten przedstawia przed czytelnikiem niemieckie zbrodnie kolonialne dokonane na rdzennych plemionach Namibii, zbrodnie, które do niedawna pozostawały pilnie strzeżoną tajemnicą.

To, co miało być budową niemieckiego imperium kolonialnego w Afryce, poprzez narastające brutalne represje, przeradzające się z czasem w masową eksterminację plemion Hererów, Nama, zakończyło się ludobójstwem rdzennych mieszkańców na Shark Island, w obozach koncentracyjnych, głodzonych na śmierć, wyniszczanych przez niewolniczę pracę ponad ludzkie siły, poprzez znęcanie się i zabijanie dla przyjemności. To, co skrywają wody wokół Shark Island, było wstępem, zapowiedzią wydarzeń II wojny światowej, Holokaustu i masowych morderstw dokonanych na Żydach, Polakach i innych narodowościach.

Przed lekturą tego reportażu temat kolonializmu był mi mało znany, i myślałam, że nic w historii ludzkości nie jest w stanie mnie już przerazić i spowodować, że zimny dreszcz przejdzie mi po plecach, a po lekturze czuję w sobie czarną pustkę, smutek, żal, wstyd za tych, którzy mieli odwagę, czelność nazywać się ludźmi, a jednocześnie dopuszczać się takich czynów. W imię czego? A po głowie błąkała mi się myśl, że nie ma gorszej istoty na ziemi od człowieka.

Reportaż ten, to poruszająca i wstrząsająca lektura. Przywracająca pamięć prawie już zapomnianym ofiarom przerażających zbrodni i oddająca im zarazem hołd. Pasjonaci historii będą usatysfakcjonowani. Polecam !

A za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Filia na Faktach.