Historia brody. Zaskakujące dzieje męskiego zarostu recenzja

„Podobieństwo Hitlera do chaplinowskiego trampa sprawiło, że zachodni Europejczycy i Amerykanie zlekceważyli Fuhrera, traktując go jak swego rodzaju klowna. Taką tezę postawił historyk Hugh Trevor-Roper, a eseista Ron Rosenbaum jeszcze ją wzmocnił, oskarżając samego Chaplina o rozpropagowanie takiego wizerunku Hitlera poprzez sparodiowanie go w filmie „Dyktator”. Istnieją liczne dowody na to, że Trevor-Roper oraz Rosenbaum mają rację. […] Nawet po wybuchu wojny w 1939 roku w większym stopniu lekceważono niemieckiego dyktatora, niż go potępiano, co skłoniło pewnego korespondenta do opublikowania ostrego w wymowie listu na łamach londyńskiego „Timesa”, w którym wytykał on programom BBC, że celują w drwinach z Hitlera i jego śmiesznych wąsów, zamiast pokazywać go „jako znacznie większe zagrożenie niż to, jakie kiedykolwiek przedstawiał sobą Napoleon”. [s.358]

„[…] w latach poprzedzających pierwszą wojnę światową brytyjscy żołnierze zaczęli domagać się prawa do tego, by ich (wąsów - dopisek mój, ML) nie zapuszczać. W 1915 roku, a więc w samym środku wojny, Król Jerzy V wydał rozporządzenie, że przepisy dotyczące zarostu mają być surowo przestrzegane. Ale w kolejnym roku, po ogłoszeniu przez rząd nowego poboru i w związku z obawami o słabnące morale, sztab generalny skapitulował”. [s.337]

„Wczesnośredniowieczni myśliciele, szczególnie papież Grzegorz I Wielki z VII wielu, traktowali włosy jako alegoryczną reprezentację przyziemnych myśli, grzesznych bądź nie, których należy się pozbyć, by obnażyć się przed Bogiem. Żyjący na przełomie XI i XII wieku opat benedyktyński i biskup Brono z Segni (zm. 1123) ujął tę ideę w możliwie najbardziej klarowny sposób: „Silni mężczyźni przewyższają tych, którzy za silnych chcieliby uchodzić. Dlatego niech wasza w e w n ę t r z n a b r o d a (podkreślenie moje, ML) rośnie, a zewnętrzna niech będzie golona, jako że ta pierwsza rośnie bez żadnych przeszkód, podczas gdy ta druga, jeśli nie golona, stwarza liczne niedogodności i jest tylko pielęgnowana oraz upiększana przez tych mężczyzn, którzy są naprawdę leniwi i próżni”. Zdaniem Brunona to, co rośnie wewnątrz, stanowi prawdziwą siłę męskiej świętości”. [s.148-149]

„Odczuwając narastającą presję, by rywalizować z kobietami, jak również między sobą, mężczyźni gorączkowo usiłowali stworzyć bardziej inspirującą definicję męskości. Coraz częściej podkreślali więc znaczenie swej „naturalnej” fizyczności, siły moralnej i zdolności intelektualnych. […] Kiedy biznes i polityka zrobiły się bardziej otwarte i zmuszające do rywalizacji, broda pomogła utwierdzić w mężczyznach poczucie osobistego honoru. Gdy żony zaczęły kwestionować męską zwierzchność nad domem, broda stanowiła dla mężczyzn potwierdzenie statusu domowego patriarchy”. [s.296]