Za murami Broadmoor recenzja

„Każdy rodzi się z predyspozycjami do pewnych zachowań. Zaburzenia psychiczne to skutek uwarunkowań genetycznych, wpływu środowiska i wychowania, traumatycznych przeżyć w dzieciństwie i nadużywania narkotyków”

Człowiek rodzi się zły czy się staje? Od czego zależy to, czy jednostka zejdzie na złą drogę? Jak to jest, że osoby wychowane w tej samej rodzinie mogą być skrajnie inne? Od dawna fascynują mnie te zagadnienia. Zawsze przy okazji reportaży o seryjnych mordercach zadaję je sobie i staram się szukać informacji na ten temat. Świetną okazją do uzyskania odpowiedzi wydawało się przeczytanie książki „Za murami Broadmoor”.

Reportaż opowiada historię najsłynniejszego szpitala psychiatrycznego na świecie. Autorzy spędzili wiele czasu, aby dokładnie przestudiować historię tego budynku. A także poznać najsłynniejszych pensjonariuszy szpitala.

Bardzo lubię reportaże. Szczególnie te, które w jakiś sposób nawiązują do seryjnych morderców, psychopatów lub przestępców. Bardzo ciekawi mnie zagadnienie „co sprawia, że człowiek popełnia zbrodnię?”. Zawsze z zaciekawieniem sięgam po kolejne pozycje z tej tematyki. Niestety nie zawsze dostaję to, czego oczekuję.

I tak niestety było tym razem. Od razu zaznaczę, że sama książka nie była zła. Jednak mylący opis z tyłu sprawił, że oczekiwałam czego innego. Myślałam, że dostanę historie mrożące krew w żyłach, zajrzę w umysł przestępców. Niestety nic takiego nie dostałam. No może nic to za dużo powiedziane, ale tych historii było jak na lekarstwo. Dosłownie kilka z nich było wplecionych jako dodatki. A po opisie miałam wrażenie, że opowieści o psychopatach będą stanowiły główną oś książki.

Tymczasem książka to historia szpitala. Autorzy przedstawiają przeszłość i przyszłość szpitala. Opowiadają o tym, jaki jest teraz. Książka opowiada o tym, jak na co dzień żyje się w tym szpitalu, jakie terapie są podejmowane, jakie są plany co do tego szpitala. Bardzo dużo informacji dotyczy także bezpieczeństwa. Ta pozycja to historia placówki medycznej. Tak jakby ktoś chciał opowiedzieć, jak powstał szpital i do czego on służy. Niewiele miejsca zajmowały same opisy najsłynniejszych pensjonariuszy. A na to najbardziej liczyłam.

Książka mnie usypiała. Oczy same się zamykały. Bardzo żałuję, bo liczyłam na mocne historie. A nie dość, że ich nie było, to sam język był ciężki. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia, czy Autorzy nie do końca wiedzieli jak zbudować akapity. Momentami panował taki chaos, że trzy razy czytałam jedno zdanie, aby zrozumieć, o co chodzi. Stylistyka gdzieś w tej książce uciekła.

Ogólnie książka mnie rozczarowała. Liczyłam na coś totalnie innego. Uważam, że jeżeli ktoś chce dowiedzieć się ciekawostek o samym szpitalu, o jego historii to będzie to ciekawa książka. Jeżeli jednak ktoś będzie liczył na mrożące krew w żyłach opowieści, to się zawiedzie.