Głodna Puszcza recenzja

Przed przystąpieniem do drugiego tomu czułam lekkie obawy. Pewnie nie obce Ci jest pojęcie klątwy drugiego tomu. Polega ona na tym, że po bardzo dobrej pierwszej części, dostajemy coś, co łagodnie mówiąc, jest słabe i do pięt nie dorasta swojemu poprzednikowi. Obawy były, na szczęście zupełnie się one nie sprawdziły. Głodna Puszcza nie tylko jest tak samo dobra, jak Nie ma tego Złego. Mam wrażenie, że jest nawet lepsza. Bawiłam się przy niej świetnie.

Kociołek ma ochotę skończyć z robotą ekipy do zadań specjalnych. Chce pracować w karczmie przy swojej żonie i dzieciach. Po tym, jak dowiedział się, że Złe zeszło z Gór, coraz bardziej martwi się o swoich bliskich. Najchętniej w ogóle by ich nie opuszczał. Jego postanowienia niestety będą musiały wziąć w łeb, gdyż do karczmy przyjadą dwaj książęta i księżna, którzy mają do Kociołka i jego ekipy pewne zlecenia. Początkowo Edmund odmawia, jednak za namową żony i pewnym zbiegom okoliczności, wyrusza do Głodnej Puszczy by tam odnaleźć rycerza Pogorzałka.

Edmund Kociołek ma pewną wadę, która często wpędza go w kłopoty. Nasz bohater najpierw mówi, później się nad tym zastanawia. Przynajmniej dzięki temu, mamy o czym czytać. W każdym razie bardzo podoba mi się fakt, że nie jest on żadnym superbohaterem, tylko właśnie zwykłym człowiekiem. Nie ma super mocy, olbrzymiej siły czy innych nadnaturalnych talentów. Zupełnie inaczej niż jego drużyna, w której każdy jest wyjątkowy i nadzwyczajny. Urgo jest rycerzem Doli i w walce ze Złym zdarza mu się emanować blaskiem i nadludzką siłą. Żychłoń jest guślarzem, który potrafi małe czary-mary. Eliah jest elfem, a ta rasa została w naprawdę ciekawy sposób przedstawiona w powieści. Gramm to krasnolud, ale Zwierzak jest goblinem i no cóż… zwierzakiem.

Autor utrzymał narrację z pierwszego tomu i to Kociołek opowiada nam o wydarzeniach. Jedną z najzabawniejszych elementów są oczywiście listy do żony, w których nasz bohater opisuje jej wyprawy na misję. By nie martwić swojej małżonki, często bardziej lub mniej mija się z prawdą. Raczej bardziej. Dla nas, którzy dokładnie widzą, jak Edmund próbuje ukryć nieprzyjemne fakty, jest to zabawny zabieg. Całość czyta się bardzo dobrze i szybko. Przyznam, że trochę byłam zaskoczona, gdy w tempie ekspresowym ubywało mi stron.

Jeżeli lubicie coś lekkiego z humorem, to polecam sprawdzić samemu przygody Edmunda Kociołka. Mi one bardzo się spodobały, więc może i Tobie przypadną do gustu.