Heart on fire recenzja

"Heart on fire" ~ I. Jaworska
(recenzja bez współpracy)

🔥 Ratownik górski - pilot
🔥 Alpejskie klimaty
🔥 Hate love

[...] Wie­rzę, że cza­sem nie­wła­ści­we rze­czy pro­wa­dzą nas do wła­ści­wych osób – od­po­wia­da po chwi­li z iskier­ka­mi w oczach.

📚 Recenzja 📚

"Heart on fire" to drugi tom serii #miłośćwaplach @iwona_jaworska_autorka

Autorka stworzyła romans,serie z śnieżnym, górskim klimatem, co zdecydowanie wyróżnia się na tle pozostałych książek. Nie wiem jak Wy, ale ja nie znam zbyt wielu książek, których akcja toczy się w śnieżnobiałej scenerii 🤔

Najbardziej mnie urzekło to w jaki sposób autorka pokazała przemianę bohaterów. Przekazała w bardzo namacalny sposób ich emocje, wątpliwości i obawy, a także pragnienia. Okrasiła ich tajemnicami, które do końca wisiały w powietrzu. Corinne to ciekawa postać, która zdecydowanie ma charakterek, ale także dobre serce. Hans to bohater, którego w pierwszym tomie nie cierpiałam. Jednak przy bliższym poznaniu zyskuje na wartości o czym przekonałam się wraz z Corinne. Nie ukrywam, że bardzo długo autorka trzymała mnie w niepewności co do tych dwojga przez co ich napięcie udzielało się i mi. Bardzo się cieszę, że Iwona nie skupia się w swoich książkach tylko na seksie, namiętności i dialogach między bohaterami. Autorka każdemu z nich daje swoje pięć minut. Czytając o akcjach ratunkowych byłam równie mocno zaciekawiona co przy potyczkach słownych Corinne i Hansa. Iwona zawsze dba o klimat swoich książek dodając specjalistyczne ciekawości. Kurs lawinowy? Majstersztyk. Nieszablonowe rozwiązanie, a ile dostarcza emocji.. To co jeszcze jest warte zaznaczenia to równoległe wydarzenia, które zahaczyły o tom 1, bardzo fajnie to oddało odniesienie do tego co było, a jednocześnie pozwala czytać tomy w różnej kolejności. Końcówka jak zwykle zatrzymała moje serce bowiem autorka nie odpuściła sobie i zrzuciła bombę jedną za drugą w krótkim odstępie czasu.

[...] – Dla­cze­go to ro­bisz, Hans?
– Co kon­kret­nie? – Po­wra­cam spoj­rze­niem na jej twarz.
– Wcho­dzisz z bu­ta­mi w mój bez­piecz­ny i po­ukła­da­ny świat? – W jej gło­sie sły­chać ide­al­nie równą pro­por­cję stra­chu i nadziei.
– Po­nie­waż on nie jest po­ukła­da­ny, skar­bie. Do­pie­ro ja go dla cie­bie po­ukła­dam.