Dwór cierni i róż recenzja

Fae wysokiego rodu. Już sama nazwa przyciąga i kusi, aż chce się zagłębić w lekturę i czytać o elfach, dworach, niezrównanym pięknie i zaczarowanej krainie, do tej pory niedostępnej dla żadnego człowieka. Fae, walczące między sobą, odprawiające tajemne rytuały… a także obarczone klątwą, która wysysa światło z ich krainy, a pewna okrutna lady miesza w kotle - dosłownie - by podporządkować sobie wszystko i wszystkich.

Z zasady powinno mi się bardzo bardzo podobać. Dlaczego więc się nie podoba?

"Dwór Cieni i Róż" to niestety mieszanka "Zmierzchu" i opowieści o Pięknej i Bestii, która może jest lepsza od opowieści o wiecznym nastolatku-wampirze, ale ma podobne mankamenty. Główna bohaterka, łowczyni Feyra, jest niemożebną wręcz, upartą dziewczyna, która zawsze musi postawić na swoim, co zazwyczaj nie wychodzi jej na dobre. Wiedząc, że grożą jej niebezpieczeństwa, że świat fae jest okrutny, wszędzie wejdzie, wszystko sprawdzi, jednocześnie myśląc cały czas, jak tu jest niebezpiecznie. Niczym bohaterka Krzyku, robi wszystko, by coś złego ją dopadło.

Czy pamiętacie zachwyty nad alabastrową skóra Edwarda w "Zmierzchu"? Tutaj mamy zachwyty nad złotą skórą Tamlina, nad jego mięśniami i niestety wtręty o pociągu bohaterki do tegoż fae, które ograniczają się do "miękkich nóg" i "żaru między nogami". Także raz po raz wtrącane informacje o tym, jak bardzo niebezpieczny dla zwykłej śmiertelniczki jest Tamlin, jak przewyższa rasę ludzką, będąc księciem fae... tego tak bardzo chciałam uniknąć, eh.

Co książę fae, to gorszy i powoduje silniejsze mięknięcie nóg Feyry. Tamlin - piękny i tajemniczy, ale ogólnie pozytywny elf, który nie dręczy bohaterki, ani jej nie chce ugryźć (do czasu). Dobrze, z nim jeszcze nie było tak źle, mimo, że Tamlin na swoje nieszczęście był miękki i dał sobą pomiatać rzeczonej złej. Ale Rhysand... Maas obdarowała go wszystkimi cechami bożyszcza - niebezpieczny, tajemniczy, mroczny, cudowny, oh i ah. Aż nóż się w kieszeni otwiera.

Gdybym miała dwanaście lat pewnie bym inaczej spojrzała na tę powieść, ponieważ napisana jest ładnym językiem, przedstawia moje ukochane fae i ma w sobie coś pociągającego. Jednak zawiera także elementy, które wywołują u mnie niesmak i chęć trzaśnięcia książką o ścianę.

Jeśli ktoś chciałby przeczytać o fae, ale napisanych z dużo większym polotem, zapraszam do zapoznania się z książką "Panowie i Damy" Terry'ego Pratchetta. To dopiero wstrętne z charakteru i piękne zarazem elfy! A jeśli potrzebuje pięknego i boskiego przedstawiciela płci męskiej, polecam "Powiernika Mieczy" - i na wesoło i groźnie.