Syn królowej Tamar recenzja

W powieści ukazane zostało gruzińskie państwo. Prowincje, świeżo scalone przez wielką królową Tamar, prosperowały doskonale. Sława królowej sięgała daleko, wzbudzała szacunek i wszyscy sąsiedzi się z nią liczyli. Niestety, po jej śmierci, następca tronu Giorgi Łasza, nie miał charyzmy króla. Nauczycielem królewicza był Czołchija, człowiek światły i bywały, uczył go tolerancji i rozsądnego zarządzania królestwem. Był zaufanym królowej Tamar, ale nie dworu. Kiedy widzi poczynania swojego wychowanka, który nie liczy się ze wskazówkami nauczyciela, odchodzi z dworu i zaczyna wspierać uciskanych.

Historia, jak w każdym kraju. Próby zniewolenia ludzi wolnych, narzucania im wiary, jedynie słusznej, obciążanie podatkami, zazwyczaj kończą się buntem. Chciwość i pycha dają o sobie znać. Potem tylko odwieczna walka o wolność i przywileje.

Król jest małoletni, więc łatwo nim manipulować. Dzieje się coś, co od wieków się powtarza -właściwą władzę przejmuje dowódca wojsk. Giorgi Łasza musi tłumić kolejne bunty, zaspokaja swoje zachcianki i miłostki. Odbiera żonę człowiekowi, który uratował mu życie. Namiętności, zazdrość, zdrada. Takie poczynania nigdy dobrze się nie kończą.

W powieści pojawia się dużo cennych historycznych faktów, ale narracja prowadzona jest beznamiętnie. Brakuje zwrotów akcji. Czyta się ją jak sprawozdanie z wydarzeń.

Wielka Tamar zjednoczyła 7 księstw gruzińskich. Wprowadzała chrześcijaństwo i walczyła z pogaństwem, ale robiła to dosyć rozsądnie. Jej syn Giorgi Łasza tego nie potrafił. Podobały się mu barwne obrzędy zarówno pogańskie jak i chrześcijańskie. Mając przyzwolenie władcy, ludzie z górskich wiosek wracali do swoich bogów i tradycji, co nie podobało się kapłanom. Stąd niesnaski i bunty.

Nie obyło się bez intryg i wzmożonej działalności szpiegów, ale też wzniosłego celu takiego jak zdobycie Jerozolimy, aby wielka królowa Tamar mogła tam być pochowana. W tym celu młody król starał się zorganizować wyprawę krzyżową albo połączyć siły z innym organizatorem takowej. W końcu królowa Tamar została uznana za prawosławną świętą.

Szczytne cele przeplatają się ze słabościami, jak zdarza się w wielkich zasłużonych rodach i najczęściej te pierwsze pozostają na kartach historii.