Dom głosów recenzja

Donato Carrisi, jeden z najpopularniejszych włoskich pisarzy, wydał nową powieść o intrygującym tytule "Dom głosów". Nie tylko ten tytuł jest intrygujący, ale także okładka. Thriller psychologiczny z doskonałą i skomplikowaną fabułą, płynną narracją i tajemnicami, który cały czas trzyma w napięciu.

Główną osią powieści jest niecodzienna gra, tocząca się pomiędzy terapeutą, a jego pacjentką. Nie wiadomo, które z nich ma większe problemy ze sobą i wymaga większej pomocy, bo każde z nich ma przeszłość naznaczoną traumatycznymi przeżyciami. Paranormalna tajemnica, poddająca w wątpliwość zdrowie psychiczne obojga. Psychoterapeuta zostaje wciągnięty w grę, której nie bardzo rozumie. Człowiek, zajmujący się, na co dzień terapią dzieci, nagle z polecenia koleżanki zostaje terapeutą dorosłej kobiety, która nie może poradzić sobie z tym, co spotkało ją w dzieciństwie. Hipnoza, która miała dopomóc dziewczynie uporać się z przeszłością, z każdym seansem wydobywa na światło dzienne coraz większe i coraz mroczniejsze tajemnice. Na jaw wychodzi coraz więcej elementów, które mogą pozwolić poznać prawdę, ale czy Pietr Gerber na pewno chce ją poznać.

Autor naprzemiennie serwuje wspomnienia bohaterki, które tkwią w jej psychice i stopniowo uwalniają się podczas hipnozy a wspomnieniami bohatera. Czytelnik czuje tę fascynację i obłęd, który stopniowo ogarnia Pietra i nie pozwala mu na racjonalne myślenie. Wszystko w tej powieści jest idealnie dopracowane. Każdy element układanki pojawia się w powieści w odpowiednim momencie i miejscu. Carrisi zręcznie zaciera granice między fikcją a rzeczywistością, a po jakimś czasie zacierają się one także pomiędzy terapeutą a pacjentką.

Autor sprytnie manipuluje nie tylko bohaterami, ale także czytelnikiem. Oddziałuje na jego psychikę, że ten zatraca się w historii, tracąc kontakt z rzeczywistością. Carissi swoje postaci pozwala poznawać po trochu, z każdym rozdziałem, z każdą odsłoną pokazuje czytelnikowi coraz więcej. Odwołuje się do psychiki i to, czego sam nie opisuje, pozostawia wyobraźni czytającemu. „Dom głosów” jest uzależniający, coraz większy mrok, coraz więcej gorzkich tajemnic, i tak w pewnym momencie czytelnik znajduje się w samym środku tej niesamowitej historii. Po rozwikłaniu jednej zagadki natyka się na kolejną, jeszcze bardziej tajemniczą. Atmosfera jak z horroru, chociaż opisywane zjawiska dzieją się tylko w głowie. Czy wyparcie prawdy przez bohaterów to kwestia wyboru, czy sprytnej manipulacji? Czy dom głosów istnieje naprawdę, czy to tylko wytwór ich wyobraźni?

Autor odsłania kolejne elementy pozwalając towarzyszyć Pietrowi, kiedy ten w drodze dedukcji usiłuje dojść prawdy. Elementy, które chwilami jeżą włos na głowie. Te emocje niedomówienia i półprawdy udzielają się w końcu czytelnikowi. Nie można się oderwać od mrocznych wizji dzieciństwa Hany. Kiedy jej rodzice zachowują się bardzo specyficznie, a Hana nie rozumie zasad panujących w jej domu, a wraz z nią czytelnik? Donato Carrisi porusza ważną kwestię. Dorośli nie potrafią lub nie chcą słuchać dzieci. Nie chcą wierzyć w oczywistą prawdę, zakładając z góry, że dzieci świadomie lub nie kłamią.

Czterysta stron napięcia psychologicznego, w którym zło i strach biegną równolegle, opowieść kryminalna bez morderstw. Rewelacyjny pomysł na fabułę, sprawne prowadzenie narracji, dobrze stworzone postaci, frapująca intryga.

Dla mnie ta książka jest zaskakująca, fascynująca, po prostu genialna, może autor nie wyjaśnia, skąd Hana tyle wiedziała na temat Pietra, ale to niedomówienia pozwoliły mi na wyciągnięcie własnych wniosków i snucia przypuszczeń, czyli czegoś, co bardzo lubię w książkach.

„[…]Każdy dorosły ma wspomnienie jakiegoś niewytłumaczalnego zdarzenia z czasów dzieciństwa….]Później mamy skłonność do usuwania z pamięci tych epizodów jako owoców wyobraźni, tylko dlatego, że gdy miały miejsce, byliśmy zbyt mali, by je zracjonalizować.”

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Albatros.