Przesilenie recenzja



Po zakończeniu książki “Żerca” nie mogłam poprzestać na niej i od razu sięgnęłam po ostatni tom cyklu Kwiat Paproci Katarzyny Bereniki-Miszczuk “Przesilenie”. Ciekawość zżerała mnie, od razu chciałam wiedzieć, jak zakończy się historia Gosi, poprzedni tom pozostawił mnie w totalnym zaskoczeniu, a z bohaterami ciężko było mi się rozstać. Od książki “Przesilenie” otrzymałam to, co oczekiwałam. Akcja może i nie pędziła na łeb na szyję, lecz płynęła w swoim tempie, powoli przybliżając mnie do zakończenia, które dało mi prztyczek w nos. Ni to koniec historii, ni to początek jakiejś nowej. Ucieszyłabym się, gdyby autorka przedstawiła nam jeszcze jakiś jeden czy może i kilka nowych tomów z świata szeptuch i żerców. Otwarta furtka, którą zostawiła sobie autorka daje odrobinę nadziei. Nie spodziewałam się, że będzie mi brakowało tej wkurzającej młodej szeptuchy.

W Bielinach rozpoczynają się przygotowania do Dziadów, Mieszko z wielką niechęcią zastępuje nieobecnego poprzedniego żercę w obchodach tak ważnego dnia. Gośka również nie ma spokoju, co chwilę nawiedzają ją bogowie, a jeden z zbyt wielką intensywnością odwiedza Gośkę. Wszystko wiąże się z tajemniczym ojcem młodej Szeptuchy, ani matka, ani Jaga nie chcą zdradzić swoich tajemnic, więc Gośka musi sama odnaleźć prawdę, a gdy się dowie jej świat znów zostanie wstrząśnięty w posadach. Na samą górę problemów Gośki dokłada jeszcze jeden sama Jaga, ogłaszając kolokwium z wiedzy, którą starała się jej przekazać. Czy Gośka poradzi sobie z tym wszystkim, jednocześnie będąc wsparciem dla swego ukochanego?

Pisząc poprzednią recenzję doszłam do wniosku, że Gośka nie jest już tak irytująca, lecz podczas lektury tego tomu ta dziewczyna znów grała mi na nerwach. Nie tak bardzo jak podczas lektury pierwszego tomu, lecz moja irytacja powoli rosła z każdą przerzucaną kartką. Jak zawsze wszystkie moje irytacje łagodziła Jaga, lecz było jej mało, dlatego z taką niecierpliwością czekam na chwilę spokoju, bym mogła usiąść z kolejną książką Katarzyny Bereniki Miszczuk, która opowiada o Jadze. Oczywiście nie można zapomnieć o Mieszku, lecz powiedzmy sobie prawdę, tu nie było Mieszka, którego dobrze poznałam w poprzednich tomach. Przejął bardzo dużo z charakteru Gośki i stał się chodzącą ciapą, która lata jak opętana po lesie nie wiedząc co ze sobą zrobić. Pomijając fakt irytujących bohaterów, historia zakończyła się bardzo ciekawy sposób i mając na uwadze moje uwielbienie tą serią nie mogę jej nie polecić. Mimo potknięć, które zdarzyły się autorce podczas pisanie tej serii, myślę, że jest warta uwagi i mimo cukierkowego zakończenia jest warta poznania, a już na pewno dla samej Jarogniewy, zwanej Baba Jaga.