Gorzki smak czekolady Lucullus i inne opowiadania recenzja

„Gorzki smak czekolady Lucullus i inne opowiadania” to nie jest moje pierwsze spotkanie z Leopoldem Tyrmandem. Po drodze był „Dziennik 1954” i „Zły”. Zacznę może od tego, że opowiadania nie są moim ulubionym gatunkiem, są za krótkie i nie jestem w stanie zżyć się z bohaterem. Mimo wszystko przeczytałam ten zbiór dla samego autora, którego bardzo cenię. Są to opowiadania pisane krótko po wojnie, tak naprawdę pierwsze pisarskie dzieła. Opisują czasy wojenne i powojenne. Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że autor w te opowiadania wplata swoje własne przeżycia, swoje losy na przestrzeni lat - a życiorys pisarza jest naprawdę ciekawy. Trochę to wygląda tak, jakby czytało się autobiografię. Do tego opisuje ówczesną rzeczywistość z właściwą sobie ironią, ma trafne uwagi i głębokie przemyślenia. Mimo, że opowiadania są sprzed kilkudziesięciu lat to zawierają w sobie ponadczasowe prawdy i zostają w pamięci na długo. Styl życia, poglądy a także oficjalna krytyka socjalizmu nie przysparzały mu chwały wśród rządzących. Jednakże dla nas, czytelników, czytać dzisiaj w jego utworach szczere i do tego sarkastyczne opinie i opisy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej to sama radość. Muszę wspomnieć też o pięknym języku Tyrmanda, bez tego pewnie byłby to niezauważony kolejny tom pisarskich prób początkującego pisarza. Nie wszystkie opowiadania są ciekawe, albo inaczej, jedne są ciekawe bardziej a inne mniej :-) Dzieło, dla mnie, nie jest może genialne, jak „Zły”, ale dzięki niemu można przeżyć młodość wspaniałego pisarza i zaobserwować - przeczytać początki jego twórczości. Nie mogę tu zapomnieć o dużym poczuciu humoru autora, dzięki czemu opowieści o ciężkich czasach nie są takie patetyczne.

Ogromnie się cieszę, że rok 2020 jest rokiem Leopolda Tyrmanda, m. in. dlatego warto zgłębić jego twórczość. Jego twórczość dostaje drugie życie po tym jak cenzura „wykreśliła” go z grona pisarzy, dziennikarzy. Dzięki temu powstał „Dziennik 1954”, ale to już zupełnie inna historia.