Saturnin recenzja

Książki Jakuba Małeckiego mają to do siebie, że trzeba je czytać w spokoju i skupieniu. Jeżeli tych czynników zabraknie, treść książki i to, co autor chciał nam przekazać nie do końca do nas trafi. Tak niestety było ze mną. Doceniam kunszt pisarski autora, zawsze się nim zachwycam. Tym razem jednak, właśnie z powodu braku pełnego skupienia, treść nie do końca wywarła na mnie takie wrażenie, jakie powinna.

Małecki nie pisze łatwo, nie pisze lekko, Małecki zmusza do myślenia. Małecki porusza wątki ważne i potrzebne. Po lekturach jego książek zazwyczaj jestem z lekka zdołowana i od razu muszę sięgać po jakiś lekki czasoumilacz, coś, co mnie zresetuje i da odpocząć po Małeckim. Tym razem aż tak źle nie było, a to z powodu wcześniej wspomnianego braku koncentracji. Może to i dobrze 😊

Kim jest tytułowy Saturnin? Przytoczę Wam kilka fragmentów tekstu dla przybliżenia jego osoby.

Macie już jako takie pojęcie o tym, jaki jest, jaki był Saturnin. Teraz, jako dorosły człowiek, wcale nie ma większego poczucia własnej wartości. Jego życie to monotonia przedstawiciela handlowego. Samotne, niezdrowe, otyłe, beznadziejne. Aż dowiaduje się, że jego dziadek zaginął. Wyszedł z domu i nie wrócił. Saturnin powoli odkrywa nieznane wątki z życia swojego dziadka. „Nazywam się Tadeusz Markiewicz i jestem najgorszym żołnierzem na świecie, a na dodatek nie można mnie zabić”.
Saturnin nie miał pojęcia o życiu dziadka, niewiele osób miało. Tadeusz Markiewicz nie mówił wiele, tylko wtedy kiedy musiał. A teraz musi, bo wnuk w końcu przezwyciężył barierę strachu i po odnalezieniu dziadka wykrzyczał co mu na wątrobie leży. Czy prawda mu się spodoba? Czy raczej pozostawi w stanie szoku i niedowierzania?

Treść wydaje się banalna, jednak styl Pana Małeckiego przenosi ten banał na wyższy poziom. Treść coś znaczy, niesie jakiś przekaz. Do niektórych on dotrze, innych pozostawi obojętnych.

Czy dotrze do Ciebie? Nie dowiesz się, dopóki nie zapoznasz się bliżej z twórczością Jakuba Małeckiego