Żałobnica recenzja

"Żałobnica" to bardzo dobry thriller psychologiczny. Opowiada historię trzydziestokilkuletniej Anny, która po tragicznej śmierci męża musi zmierzyć się z oskarżeniami, bolesnymi wspomnieniami, swoją samotnością. Wokół niej dzieją się rzeczy dziwne. Zagęszcza się atmosfera wrogości i wzajemnych podejrzeń. Aby poczuć się bezpiecznie i żyć dalej, Anna musi uwolnić się z sieci intryg, a przede wszystkim poradzić sobie ze swoimi bolączkami, które mają korzenie w przeszłości.

Robert Małecki okazuje się mistrzem słowa. W świetnym stylu (jaki język!) opowiada nam historię mroczną, pełną tajemnic i sekretów. Powoli odkrywa kolejne karty, wprowadza postaci z niejasnymi motywacjami, rysując w ten sposób tajemniczy portret głównej bohaterki.
Pierwszoosobowa narracja idealnie oddaje uczucia i emocje Anny, stopniuje nastrój wyobcowania, wciąga w projekcje dzisiejszych lęków "żałobnicy" splątanych z demonami przeszłości. Autor tworzy wiarygodny portret psychologiczny. Umiejętnie buduje zdania i akapity, wyodrębnia krótkie frazy, często pytania, które uplastyczniają wirujące myśli i rozterki. Wystrzega się przy tym pustych i płytkich sformułowań, powtarzania niepotrzebnych frazesów.

Małecki umiejętnie rysuje tajemnicę i buduje nastrój niepewności. To dokłada informacji, to dezorientuje, ciągle pozostawia mnóstwo niedopowiedzeń. Chociaż portretuje swoją bohaterkę bardzo szczegółowo, robi to tak, że do końca nie wiemy, co się tak naprawdę stało, czy Anna jest ofiarą, czy raczej ma coś na sumieniu. I chyba na tym polega fenomen tej powieści. Wciąż pozostajemy w sferze domysłów. Wciąż zadajemy sobie pytanie, gdzie zaczyna się prawda. Dobra narracja pozwala nam patrzeć oczami bohaterki — poznajemy jej traumy i oceny innych, wiemy, co ukrywa i czego pragnie — jednak do końca nie potrafimy jej ocenić. Chociaż świat przedstawiony przepełniony jest opisami przeżyć wewnętrznych, nic nie jest oczywiste, tak jak nocne majaki Anny, które wydają się coraz bardziej intrygujące — czy możliwe, że są jedynie grą wyobraźni?