Niedźwiedź i słowik recenzja

Wasia Pietrowna nigdy nie była typem grzecznej dziewczynki. Zamiast siedzieć w domu i szyć, wolała odkrywać tajemnice okolicznych lasów. Tam też zauważyła, że potrafi dostrzec istoty, których inni ludzie się boją. Były wśród nich te niebezpieczne, ale także te pomagające w domu i stajni. Stały się one nowymi przyjaciółmi Wasi. Jednak wraz z przyjazdem duchownego z Moskwy ich siła zmniejszyła się, a Niedźwiedź zaczął się budzić...

Mam bardzo mieszane uczucia odnośnie tej książki. Opowieść pokazuje dość długi czas w życiu Wasi, co pozwala nam lepiej poznać tę bohaterkę. Ja bardzo ją polubiłam, była taka nietypowa; miała duży temperament, ale potrafiła być delikatna. Ale nie ona jedyna buduje te książkę; jest tu także paleta innych, niesamowicie wykreowanych bohaterów. Choćby Dunia, opiekunka dziewczyny czy jej nowa macocha. Żeby opisać wielowątkowość każdej z tych postaci trzeba byłoby całego referatu, a więc to bardzo dobrze się autorce udało. Co w takim razie mi przeszkadza w tej historii?
Zbyt dużo niedopowiedzeń. Z jednej strony wydaje mi się, że wszystko jest okej; z drugiej strony jednak czasami traciłam wątek. 
Historia ta wbrew wesołej okładki to tak naprawdę bardzo melancholijna, miejscami przerażająca i smutna opowieść. Pokazuje ona walkę, ale inną niż możnaby się spodziewać. Bo tym razem to nie walka dobra ze złem, tylko starych wierzeń z tymi chrześcijańskimi. I tak naprawdę w niej nie ma żadnych czerni i bieli, za to jest cała gama szarości. Na uwagę zasługuje także bardzo dobre tłumaczenie, bo było w tej książce dużo nazw własnych, które źle przetłumaczone brzmiałyby po prostu strasznie. Na całe szczęście język jest bardzo dobry, a przez książkę praktycznie płynie się, tym bardziej, że ma dość krótkie rozdziały. Moim zdaniem warto przeczytać tę książkę, ale nie jestem pewna, czy sięgnę po następne jej części.