Niedźwiedź i słowik recenzja

Dawno dawno temu… czy nie tak zaczynają się prawie wszystkie baśnie? A książka z całą pewnością jest baśnią, sięgającą korzeniami ku codzienności, by nadać jej zupełnie inne barwy.

Zaczytałam się w Niedźwiedziu i słowiku, oj tak… nie wierzyłam czasami, że nie żyję w tamtych czasach, nie biegam z Wasią po rozległych, spowitych zieloną mgłą lasach, nie spotykam domowików, rusałek, duszków. Trochę smutno było, kiedy musiałam wrócić do mojego codziennego świata i rozstać się z czarami tej książki… przysięgam, że poczułam się tak, jakby sama powieść była potężną czarownicą!

Sam styl powieści uwodzi – niespieszny, bogaty w detale życia codziennego w Rosji, kiedy wiara starych przodków wciąż była silna, a chrześcijaństwo nie zdążyło wyplenić obrządków ani obyczajów. Czułam się, jakby uczestniczyła w czymś, co już dawno minęło.

Okładka też śliczna. Ukryte diabliki dobrze się kamuflują, ale z bliska można dopatrzeć się faktu, że bajka, którą czytamy jest mroczna niczym te Braci Grimm. Uważaj na umarłych. Niedźwiedź nadchodzi.

I jak tu nie pokochać Wasi, którą chciałaby być każda dzika i nieposkromniona dziewczyna, która gnębią tradycje i to „co wypada”? Wasia jest jak wiatr, jak świeży zimowy śnieg przykrywający leśną ziemię… jak duszek, boginka lub chochlik. Marzy mi się uciec na karty tej książki i choć na chwilę spojrzeć na świat jej oczami. Świat musi być w połowie piękny, a w połowie nie do zniesienia.

Książka pozwala nam zanurzyć się w las i poczuć się tak, jak Wasia, wraz z nią uciekać przed nowym, by zanurzyć się w starym, które pachnie zielenią i ziołami.

Niedźwiedź i Słowik to słowiańska baja, która kradnie duszę i oddaje ją w ręce Pana Zimy. Duszę spowitą lodem i śniegiem, lecz otuloną ciepłem tej książki. I to jest perfekcyjne.

To opowieść o przeciwnościach losu i sile ducha, o potędze dawnych obyczajów i wierzeń, o tym, że nie zawsze to, co nowe, jest dobre. O tym, że pasja prowadzi czasem do zguby, jeśli płonie zbyt gorącym płomieniem. I o dziewczynie, która ma oczy niczym obsydian. Bo to o niej jest przecież ta historia.