Nigdy nie będziesz szło samo recenzja

Katuchna nie ma łatwego życia. Ojciec nie żyje, a matka ucieka w pracę po to, aby jak najmniej czasu spędzać z córką. Nastolatka jest w spektrum autyzmu, co utrudnia jej życie wśród rówieśników, bo ci zwyczajnie nie rozumieją świata Katuchny. A przynajmniej większa część z nich.
Riko od dawna czuło, że jest inne. Dla wszystkich dotąd było Bogną, miłą i ułożoną dziewczyną, ale coś się zmieniło. Gdy Riko i Katuchna zaczynają się bliżej poznawać, a nawet powoli zaprzyjaźniać, Riko zaczyna coraz lepiej poznawać siebie. I pojmować, że świat nie jest wcale tak prosty, jak się mu wydawało.

Anouk Herman to „Katowiczańce i autorze”, jak informuje nas wydawca. Język inkluzywny w naszym kraju jest nowością, a sposoby zwracania się do osób niebinarnych nadal są w fazie rozwojowej. Dlatego z góry przepraszam, jeśli w tej recenzji pojawi się nieprawidłowa odmiana, bo – wiadomo, człowiek nie jest nieomylny. Tak samo zresztą, jak postacie występujące w tej powieści.
„Nigdy nie będziesz szło samo” jest historią o licealistach, którzy próbują odnaleźć się w systemie szkolnym. Nie są oni jeszcze całkiem dorośli, ale nie czują się już dziećmi, co rodzi wiele konfliktów wewnętrznych w ich sercach. Osoba autorska doskonale pamięta, jak wygląda nastoletni bunt, a także jak trudne są próby dopasowania się do grupy.

Podczas czytania miałam w głowie wspomnienia z tamtego czasu i bardzo kibicowałam Katuchnie, Riko, Łanieczce i innym postaciom w ich zmaganiach z szarą rzeczywistością. Wiele emocji wzbudziły we mnie też kontrasty w relacjach rodzinnych, które wyraźnie widać na przykładzie kontaktu, jaki mają główne osoby bohaterskie ze swoimi matkami. Dobrym zabiegiem jest też częsta zmiana narracji, dzięki której książka nabiera dynamizmu i utrzymuje zainteresowanie czytelnika.

Anouk Herman w swojej powieści opisuje też w bardzo plastyczny sposób Katowice, wskazując pozytywne i negatywne strony tego miasta. Z zaciekawieniem śledziłam ścieżki bohaterów tej historii, którzy często chodzili tymi samymi ulicami, co ja. Przyznam, że było to niecodzienne, ale także ciekawe doświadczenie. Uwiarygodniało to też w jakimś stopniu fabułę i sprawiało, że łatwiej mi było się polubić z niektórymi postaciami.

„Nigdy nie będziesz szło samo” to powieść, która może nie znajdzie się w gronie moich ulubieńców, ale z pewnością spędziłam przy niej dobrze czas. Polubiłam postacie, a fabuła też mnie wciągnęła na tyle, że nawet się nie zorientowałam, gdy skończyłam całą książkę. Nie spodobał mi się jeden fragment z zakończenia, ale nie wpłynęło to jakoś bardzo na mój ogólny odbiór tej historii. Myślę, że warto po nią sięgnąć, ale z pewnością trafi ona bardziej do grupy lubiącej young adult. Jednak uważam, że każdy może po nią sięgnąć – bo zwyczajnie warto.