Mrok we krwi recenzja

Paweł Kopijer - pisarz na swoim profilu zapowiedział II tom Trylogii Mitrys z cyklu „Kroniki Dwuświata” – „Czempion Semaela”, a tymczasem ja, dzięki pierwszej części – „Mrok we krwi” – wróciłam do czasów, kiedy czytałam przede wszystkim fantastykę. Była to miła podróż sentymentalna, choć nie da się ukryć, że moje gusta zmieniły się i jeśli dziś sięgam po fantasy, to raczej innego rodzaju – ale to temat rzeka, którym może zajmę się innym razem.

„Mrok we krwi” jest typową fantasy, bazującą na utartych już schematach – co absolutnie nie jest zarzutem. To właśnie możliwość wkroczenia w światy podobne do tych, które znamy z powieści chociażby Trudi Canavan czy Brana Sandersona, sprawia, że przez książkę mknie się na jednym oddechu. Wyprawę rozpoczynamy w mrocznym lesie, wśród nawałnicy, podążając za bandytą. Tajemniczy poród w szałasie to zaledwie początek tego, co nas czeka. Fabuła rozdziela się na dwie historie: nastoletniej Skry, przygotowującej się do roli maga, oraz płatnego zabójcy Norana i jego towarzyszy. Nie ukrywam, że ścieżki, którymi podążała Skra, szukając swojego przeznaczenia, bardziej przykuły moją uwagę. Jej historia zdała mi się mniej pogmatwana, spójniej i logiczniej opisana. „Mrok we krwi” to zaledwie preludium tego, co może nas czekać w dalszych tomach trylogii. Liczę na to, że pomysłowość autora jeszcze mnie zaskoczy.

Książka ma potencjał „Achai”, ale, jak dzieło Ziemiańskiego, nie uchroniła się od błędów. Drażnił mnie czasem zbyt kwiecisty, egzaltowany język. Gdyby autor pisał prościej, pozwoliłby czytelnikowi bardziej uruchomić wyobraźnię, zagłębić się w przygodę. Znalazłam kilka błędów stylistycznych, jednak w innych książkach widywałam gorsze.

Gdybym czytała „Mrok we krwi” dwadzieścia lat temu, wpadłabym w zachwyt. Dziś daleka jestem od euforii, co nie zmienia faktu, że miło spędziłam czas przy lekturze. Młodym fanom klasycznego fantasy – polecam.

---------------------------------------------------------------------------------------------------