Gdyby recenzja

„Na ile silny może być człowiek, kiedy każdego dnia przyjdzie mu walczyć o życie i jednocześnie zdawać egzamin z człowieczeństwa?”

Marysia Brzozowska jest młodziutką dziewczyną ma całe życie przed sobą. Wszystko, co dobre, kończy się wraz z wybuchem wojny, a deportacja w głąb ZSRR zmienia jej życie na zawsze. Dziewczyna razem z rodziną i tysiącami niczemu niewinnych Polaków w 1941 roku zostaje zesłana na pewną śmierć. Odtąd jej nieustannym towarzyszem staje się głód. Marysia jest spokojną, cichą, dobrą dziewczyną, stopniowo zaczyna w niej narastać bunt. Za co to wszystko? Samowolnie zmienia pracę, zostaje skazana na cztery miesiące więzienia. Kiedy nadarza się okazja, dziewczyna ucieka, od teraz oprócz głodu, nieustannie będzie towarzyszył jej strach…

„… to, czego doświadczyli, trudno jest opisać, a jeszcze trudniej zrozumieć”.

Autorka podczas pisania tej historii inspirowała się prawdziwymi wydarzeniami. Wspomnieniami swojej Mamy. Jej akcja rozgrywa się w latach 1941 – 1946, ukazuje przerażające rzeczy, jakie człowiek zgotował drugiemu człowiekowi. Autorka ma bardzo lekkie, przyjemne, naturalne pióro. Często miałam wrażenie, że razem z Marysią przemierzałam jej trudne życiowe ścieżki. W tym czasie dziewczyna zmienia się, staje się silną, niezłomną osobą, która starała się w każdej, innej osobie dostrzec człowieka. Na zesłaniu spędziła pięć długich lat. Nieustannie toczyła walkę o każdy dzień, o przetrwanie.

Okrucieństwo i bezduszność ludzka nie ma umiaru. Głód, zniewolenie, okrucieństwo, niewolnicza praca ponad siły, brutalność, szerzące się choroby, gwałty, strach, przerażenie, upodlenie, utrata godności, nieustająca obecność śmierci. Tysiące bezimiennych mogił. Ludzie i ich prawdziwe oblicza. Wojna zabiera wszystko i zmienia wszystko.

Trudna, wymagająca, bolesna, prawdziwa opowieść. Zmusza do refleksji, nie da się przejść obok niej obojętnie. Ukazuje niezwykłą siłę, determinację i wolę walki człowieka o przetrwanie w skrajnie nieludzkich warunkach. Z całego serca polecam.