Pokój bez widoku recenzja

Ten thiller był dziwny, ale dość ciekawy. Przypominał mi nieco "Instytut" Żulczyka. I muszę przyznać, że obie lektury wśród swego gatunku są oryginałami. Nie są schematyczne, przewidywalne, w tych książkach tajemnice wychodzą powoli za zgodą postaci drugoplanowych. Niestety wśród swojej oryginalności mają to, że nie będzie się o nich zbytnio pamiętać. Nie wspomnisz o nich za paręnaście lat "ej weź przeczytaj", bo zapomnisz o czym były. Niestety.

Poznajcie polskiego pisarza Johna M. Godarta, który powraca do kraju ze Stanów Zjednoczonych. Poszukuje jakiegoś dużego lokum, w którym będzie mógł pomieścić swoją dość ogromną biblioteczkę. Pewnego wieczora wraz z agentem nieruchomości jedzie obejrzeć loft w opuszczonej fabryce. Niestety pisarz nie wie, że ów agent ma dla niego coś w zanadrzu. Rozpoczyna się gra, w której główną rolą jest życie pisarza. Czy John wyjawiając swoje okrutne tajemnice przeżyje? Kim jest człowiek, który go zamknął?

Podczas czytania tej książki miałam wiele pytań odnoście życia pisarza. Z każdym rozdziałem dowiadujemy się o nim wielu rzeczy. Nie był on kryształowy. Tak jak większość ludzi ma sporo za uszami. Są to jednak bardzo złe występki, z których spowiada się nieznanemu mężczyźnie, który nie wiadomo skąd wie o nim dosłownie wszystko. Pan Nul, bo tak na siebie każe mówić pan życia i śmierci pisarza, naprawdę wciągnął w pisarza w świetną grę o życie. Atmosferę w książce mamy gęstą, można ją ciąć na kawałki i w pewnym sensie tak właśnie robimy za sprawą poznawanych tajemnic. Te retrospekcje są dość ciekawe, ale nie gwarantują zbytniego napięcia. Gdyby nie postać Nula, to można by stwierdzić, że pisarz spowiada się samemu sobie, chce uzyskać rozgrzeszenie za swoje zbrodnie, bo są w życiu takie sytuacje, które nie pozwalają na prowadzenie spokojnego starczego życia...

Czy warto przeczytać? No nie wiem, książka jest oryginalna. Jej akcja toczy się w ciągu 24 godzin, klimat jest stosunkowo gęsty, ale gdyby nie te wszystkie retrospekcje to książka ta byłaby nijaka. Czyta się ją bardzo szybko, bo jest to cieniutka lektura. Pomysł na poprowadzenie fabuły jest naprawdę całkiem spoko, jednak ja osobiście wolę jak w thrillerach dzieje się dużo, nie ma wytchnienia, a emocje sięgają zenitu. Ta książka tego mi nie dała. W trakcie czytania byłam ciekawa jak rozwinie się akcja z głównym bohaterem. Niestety po zakończeniu lektury nie wiedziałam co tam się wydarzyło.

Za przeczytanie dziękuję serdecznie Wydawnictwu Media Rodzina. Jest to kolejna książka z serii Gorzka Czekolada. Jednak nie była ona tak ciekawa jak chociażby "Piętno Katriny".