Żniwiarz. Tom 2. Czerwone słońce recenzja

Po ostatnim przestoju czytelniczym, potrzebowałam książki, która na nowo pomogłaby mi odnaleźć radość z czytania. Długo zastanawiałam się, na którą pozycję postawić. W końcu mój wybór padł na drugą część serii "Żniwiarz" Pauliny Hendel - "Czerwone słońce". Jej poprzedniczka - "Pusta noc" - bardzo przypadła mi do gustu. Była to dość lekka lektura, w której jednak co chwilę się coś działo i mimo że rozwój wypadków momentami był dość przewidywalny, świetnie się przy niej bawiłam. Miałam więc nadzieje, że z drugą serią będzie podobnie.

Historia rozpoczyna się w chwili, w której kończy się pierwsza część. Magda, rok po swojej śmierci, powraca jako żniwiarz w nowym ciele. Jej głównym celem staje się zabicie Pierwszego, a chęć zemsty mocno przysłania jej inne rzeczy, szczególnie zdrowy rozsądek. Wraz z wujkiem Feliksem próbują znaleźć sposób na pozbycie się wroga, a w między czasie tradycyjnie polują na różnego rodzaju stworzenia nie z tego świata. Na to wszystko do Wiatrołomu powraca Janina - siostra zmarłej babci Magdy, Jadwigi - oraz jej dwóch wnuków. Jak ich obecność wpłynie na losy dwójki żniwiarzy? Czy Magda odnajdzie się w nowym ciele i nowej roli? I dlaczego nawi dziwnie się zachowują?

"Czerwone słońce" klimatem nie różni się od pierwszej części. Główny wątek przeplatany jest polowaniami, które mają dostarczyć choć trochę emocji. Tym razem akcja powieści posuwa się do przodu dość mozolnie. Gdyby nie drobne odskocznie w postaci grasujących w okolicy potworów, w książce nic by się nie działo. Dopiero ostatnie dziesięć-piętnaście stron przykuwa mocniej uwagę. Dodatkowo polowania wydają się mocno do siebie podobne i gdy w pierwszej części budziły emocje, w drugiej są już tylko odskocznią od akcji właściwiej.

Mimo wszystko powieść Pauliny Hendel ma w sobie coś takiego, że mimo powyższych wad, czytało się ją bardzo przyjemnie. Wprawdzie nie była to historia, od której ciężko się oderwać, ale kryzys czytelniczy pomogła mi przełamać. Dodatkowo zakończenie sprawiło, że najchętniej od razu usiadłabym do kontynuacji.