Fotoplastikon recenzja

Kiedy Mariusz Kanios pisze książkę, a Filip Kosior czyta audiobooka, to musi z tego wyjść coś ekstra. Tak jest i tym razem.

Komisarz Alicja Romska nie przejęłaby się zapewne zbytnio samobójstwem 15-letniej Oli Krasy. Takie tragedie się zdarzają, a nic nie wskazuje na udział osób trzecich. Uparty prokurator nakazuje jednak ustalenie, czy do tragedii ktoś się jednak nie przyczynił. Szybko okazuje się, że Ola była w ciąży, co sprawia, że trzeba ustalić kwestię ojcostwa. Prokurator ma dobrego nosa – za tragedią dziewczyny stoją poważne przestępstwa.

Przeczytałem, a właściwie odsłuchałem wszystkie dostępne w Legimi książki Mariusza Kaniosa i kolejny raz byłem zachwycony. Ten pisarz ma nie tylko warsztat, ale i ewidentny talent, dzięki czemu jego powieści wciągają czytelnika bez reszty. Mnie akurat problematyka świata nastolatków niespecjalnie interesuje, ale „Fotoplastikonu” słuchałem z zapartym tchem.

Nie wiedziałem, że świat nastolatków bywa okrutny, a potrafią nim rządzić pieniądze – często zdobywane nielegalnie – a także alkohol i narkotyki. Sam, gdy miałem naście lat, poznawałem „uroki” taniego wina i paliłem papierosy. Wtedy jednak, w latach 70. ubiegłego wieku, w epoce słusznie minionej, nie było np. galerianek ani sponsoringu. Socjalistyczna „równość” nie była doskonała, ale z prozaicznych przyczyn pęd do zagranicznych ciuchów i kosmetyków był wtedy umiarkowany.

Owszem, liczył się dobrej jakości sprzęt muzyczny – wieża, kolumny, magnetofon i gramofon. Dostęp do zagranicznych płyt mieli tylko nieliczni. Seks nie był czymś powszechnym, to raczej należało do rzadkości, zwłaszcza że o antykoncepcję nawet w najbardziej prymitywnym wydaniu było niełatwo. Byliśmy jednak „grzeczniejsi” niż dzisiejsza młodzież – takie wnioski wyciągnąłem po lekturze. I chyba też samobójstwa były rzadsze, choć zawsze można powiedzieć, że „komunistyczna” prasa o nich nie pisała, bo jej nie było wolno.

No i nie mieliśmy telefonów komórkowych (zwykłe zresztą też raczej rzadko). Nie było Facebooka ani Instagrama czy innego TikToka.

Postęp jest jednak nieubłagany, toteż dzisiejsi nastolatkowie żyją w świecie zupełnie innych wartości niż my wtedy. Są do ówczesnych nas podobni, ale z pewnością nie tacy sami.

A Kanios pisze świetnie, toteż gorąco namawiam zarówno do lektury „Fotoplastikonu”, jak i innych jego powieści.