Fury recenzja

„Zostałam stworzona do bycia uległą, ale ze wszystkich sił pragnęłam z tym skończyć. Pytanie tylko, czy kiedykolwiek będę wystarczająco silna, by to zrobić.”

Iris na kilka lat zapomniała co to dobro, szczęście i słońce, za to poznała smak piekła i bólu. Została porwana i uwięziona, a jej oprawa znęcał się nad nią i innymi dziewczynami. Łamał je na każdy możliwy sposób. Gdy jej nadzieja powoli umierała, wydarzył się jednak cud. Znalazł ją sam prezes Bloody Blade MC. Fury, gdy tylko spojrzał, w jej oczy wiedział, że już nic nie będzie takie same. Chcąc ją chronić, wziął na siebie jej winy i poszedł do więzienia. I gdy nadszedł dzień jego wyjścia i powrotu do klubu, czuł, że tak naprawdę dopiero teraz rozpocznie się prawdziwa walka. I to nie tylko z wrogami, ale i z jego uczuciami. Dla Iris był nie tylko bohaterem, ale i stał się kimś więcej. Niestety kobieta nie tak wyobrażała sobie jego powrót. Powrót, który złamał jej serce. Fury wszystkim mówił, że jej nie chce, ale nikt nie mógł się do niej zbliżyć. Tylko że nikt nie wiedział, że mężczyzna kiedyś podpisał pakt z diabłem i teraz musiał się z niego wywiązać. Jakie tajemnice wyjdą na światło dzienne? Jaką cenę będzie musiał zapłacić Fury? Czy Iris będzie umiała mu jeszcze zaufać i wybaczy?



Nie raz bywa tak, że bohaterowie doprowadzali mnie do białej gorączki, złości i denerwowali, ale postać i postępowanie Furego pobiło ich wszystkich na głowę. Nie było sekundy, żebym nie miała ochoty zrobić mu krzywdy. Zaszedł mi za skórę jak mało kto. Historia pełna emocji, w której tajemnice i kłamstwa walczą z zaufaniem i uczuciami. Gdy myślałam, że już wiem, o co chodzi, że udało mi się rozgryźć te tajemnice. Okazywało się, że jednak byłam w dużym błędzie, że jednak chodzi o coś innego i od nowa zaczynałam główkować. Autorka bawi się z nami w kotka i myszkę, od samego początku wodzi nas za nos. Dopiero pod koniec zaczyna się wszystko wyjaśniać. Ta książka jest przesiąknięta bólem, walką z demonami przeszłości, uczeniu się na nowo żyć i ufać. Pokazująca jak łatwo można stracić zaufanie drugiego człowieka i go zawieść, gdy się go nie słucha. Gdy chce się dla niego jak najlepiej, a i tak rani się go swoim postępowaniem. Tak jak od poprzednich książek Amelii, tak i od tej nie mogłam się oderwać, całkowicie dałam się jej pochłonąć i przeniosłam się w jej świat. Przeżywając wszystko z bohaterami, a zwłaszcza z Iris. Polecam.