Franio recenzja

Radek Knapp ujął mnie humorem i niezwykłą umiejętnością szczerego pisania. Z tego co wiem, ujął nie tylko mnie. Poczynając od mistrza Lema, który porównuje tę literaturę do klejnotu - niespodzianki, a kończąc na anonimowej internautce, która starała się czytać ten mały zbiorek jak najwolniej, aby jak najdłużej nie rozstawać się z magicznym światem narratora.
Debiutancki zbiorek opowiadań Knappa „Franio” jest nostalgicznym, miejscami przypominającym senne marzenia powrotem do kraju dzieciństwa. Do świata, gdzie godzina naprawdę trwa godzinę, nikt nigdzie się nie spieszy, a codzienność nieoczekiwanie staje się niezwykła. Miejscami proza młodego pisarza przypomina oniryczne „Sklepy cynamonowe” czy bardziej współczesne pisarstwo Olgi Tokarczuk spod znaku „E.E.” Knapp jest błyskotliwym, dojrzałym warsztatowo pisarzem, który niebanalnie pisze o zwykłym, ludzkim szczęściu. Z powodzeniem udaje mu się uniknąć ckliwości. W zamian proponuje świetny humor, dobrze napisane postaci i dojrzałość stylu. „Franio” to teksty skrojone na miarę. z dużą szczyptą naturalnego talentu. Po prostu świetne.
Lem nakrzyczał kiedyś na autora, że pisanie jest sztuką, na którą umiera się z głodu. Radkowi Knappowi śmierć głodowa raczej nie grozi. Jego pisarstwu nie można się oprzeć. Miała rację Reich-Ranicki, kiedy „pogłaskał” młodego autora po głowie, mówiąc, że ma humor i polot. Ja dodam, że ma łatwość pisania dobrych tekstów, w każdym znaczeniu tego słowa.