For Sure Not You recenzja

❤️Recenzja❤️

"Bo choć on znaczył dla mnie wszystko, ja dla niego nie znaczyłam kompletnie nic."

Natalie to z pozoru idealna dziewczyna, która jest przewodniczącą szkoły. Jednak, kiedy lepiej ją poznajemy, widzimy, że ta idealność ma rysy i skazy. Nauczyła się przywdziewać maski, aby nie pokazać tego, jak wygląda rzeczywistość. Tylko, co kiedy ją ściągnie? Czy "panna idealna" tak naprawdę nie jest taka idealna, jak wszyscy ją postrzegają?

Blaise to bad boy, który jest jej wrogiem. Działają na siebie niczym płachta na byka. On również potrafi doskonale grać i ukrywać, to co się dzieje. Co, kiedy połączy ich pewien cel? Czy odwieczni wrogowie wywieszą białą flagę?

Pomiędzy miłością a nienawiścią jest cienką granicą, czy oni ją naruszą?

"For sure not you" to historia, która pokaże wam, że bycie idealnym ma swoją cenę, a to, czego wymagają od nas inni, sprawia, że życie zamienia w gonitwę za czymś, czego tak naprawdę nie chcemy.

Weronika w tej książce sprawiła, że już od pierwszej strony nie potrafiłam oderwać się i przestać czytać. Lekkość, z jaką czyta się tę książkę, jest niebywała, ale tematy, jakie są w niej poruszane, już do takich lekkich nie należą.

Kiedy zagłębiałam się w tę książkę, nie przypuszczałam, że będę miała tyle przemyśleń i tyle do mnie dotrze. Bohaterka tej książki nie miała i nie ma prostego życia. Żyje pod ciągłą presją. Ona musi być idealna. Nie liczy się to, czego ona chce, liczy się to, co chcą od niej inni. W tej gonitwie za idealnością straciła radość z życia, ale dzięki chłopakowi, który pojawił się na jej drodze, mogliśmy poznać jej inną twarz, tę, której nikomu nie pokazała. Ona potrafiła być beztroska i zachowywać się jak zwykła nastolatka, ale zasady, jakie panowały w jej domu, nie pozwalały jej na to.

Jej mama chciała, żeby była idealna. Ona chciała się nią chwalić, ale kiedy powinęła jej się noga była za to karana w okrutny sposób. Oni powoli ją niszczyli. I kiedy musiałam na to patrzeć, pod powiekami pojawiały się łzy. Nie zasłużyła na taki los...
Blaise i Natalie są zupełnie różni. On jest jak czerń ona jak paleta barw. Ale mimo to coś ich do siebie ciągnie. Oboje kopią pod sobą dołki, ale w pewnym momencie oboje w niego w padną i uświadomią sobie coś ważnego, że życie to tak naprawdę gra, w której jesteśmy pionkami, trzeba znaleźć w sobie odwagę, aby powiedzieć DOŚĆ, trzeba znaleźć w sobie siłę, aby podążać własną ścieżką. Czy im się to uda? Czy życie, które zostało dla nich wybrane, może się zmienić?
Zakończenie pozostawiło niedosyt i czas oczekiwania na to, co jeszcze przed nami. Losy bohaterów wciąż się ważą. Tylko jaki będzie ich finał? Nie mogę się doczekać kontynuacji.