W płomieniach recenzja

Mam problem z oceną tej książki. Pomysł na fabułę i osadzenie akcji w środowisku strażackim bardzo mi się podobały. Nie znam się na zagadnieniach z zakresu pożarnictwa ale czytając powieść odniosłam wrażenie, że w tym temacie autorka wie o czym pisze. Może to zasługa strażaka, o którym mowa w dedykacji. Ważne, że temat nie został spłaszczony i spłycony.
Co do reszty to naprawdę sama nie wiem… książka zbiera dobre opinie i naprawdę jest dobra ale mnie osobiście nie do końca odpowiadał styl i język powieści. Niby prosty, niewydumany i przemawiający do wyobraźni ale w niektórych momentach autorce nie udało się uniknąć pewnych niestosowności: Marta leży w szpitalu ciężko poparzona i odwiedza ją strażak Rafał, który uratował ją z płomieni. Dziewczę, śpiąc na brzuchu, ma pecha bo kołdra się obsunęła odsłaniając gołą pupę. Strażak na ten widok dostaje małpiego rozumu i wyobraża sobie co by mógł z ową częścią ciała Marty zrobić. Wybaczcie, ale to nie jest ani zmysłowe, ani podniecające. Raczej dosadne i uprzedmiotowiające. Nie mówiąc już o tym w jak złym świetle przedstawia facetów. Bohater narażający własne życie by wyciągnąć kobietę z pożaru, a za chwilę okazuje się być zwykłym dupkiem nie panującym nad libido. Zresztą Rafał tak jest właśnie wykreowany: wszystko sprowadza do seksu, każda kobieta jaka pojawia się w fabule z nim spała albo przynajmniej się całowała. Sformułowania w stylu „szykuje mi się całkiem niezłe bzykanko na wieczór” są dość prostackie.

Tworząc Martę, przedstawianą jak typowa szara muszka, wręcz chorobliwie nieśmiałą (płoniącą się już od samego męskiego spojrzenia) autorce też nie udaje się uniknąć niespójności. Luzacka odpowiedź w stylu: „szpitalne wdzianka są całkiem seksi” zupełnie nie pasują do wcześniejszego obrazu Marty, która sama o sobie mówi, że jest „przesadnie skromna i oblewająca się rumieńcem zawsze, kiedy spojrzy na mnie jakikolwiek facet”.

Podsumowując: nie jest źle, a nawet jest dobrze. To naprawdę udany debiut i na pewno sięgnę po wychodzącą niebawem część drugą chociaż już zgrzytam zębami na myśl o pierwszoosobowej narracji :)))