Filozofia fizyki recenzja

„W codziennym ludzkim życiu konflikty między niemożliwymi do pogodzenia zasadami są niestety powszechne, a zawieranie kompromisów lub ustalanie priorytetów to jedyne sposoby wyjścia. Ale historia fizyki mówi nam, że Przyroda naprawdę nie lubi iść na kompromis. Kiedy dwie głębokie zasady fizyki wydają się sobie przeczyć, bardzo często okazuje się, że należy porzucić nie jedną z nich, ale któreś z dotychczas niekwestionowanych założeń tła.Zapytajmy więc, idąc za Albertem Einsteinem z 1905 roku: a co, jeśli zasada względności nadal obowiązuje, a zarazem prędkość światła jest niezależna od prędkości źródła we wszystkich układach odniesienia”. [s.57-58]

„Na rzecz realizmu naukowego przemawiają dwa główne (i powiązane ze sobą argumenty). Oba zaczynają się od wyraźnego stwierdzenia, że nasze najlepsze teorie fizyki naprawdę skutecznie opisują fizyczny świat. […]Pierwszy argument głosi, że w żaden sposób nie da się zrozumieć, dlaczego te teorie są tak skuteczne, jeśli nie przyjmiemy, że są przynajmniej z grubsza poprawne. Czasem nazywa się to argumentem z braku cudów, idąc za spostrzeżeniem filozofa Hilary’ego Putmana, że byłoby cudem, gdyby teorie naukowe naukowe działały tak dobrze, a nie były prawdziwe”. [s.29]

No, ale powiem tak: David Wallace ogarnia, rozumie i potrafi pisać dla takich laików jak ja.

Wracając do rzeczy. Sześć części.

„To bzdura. Ziemia ma promień około 6400 km; Międzynarodowa Stacja Kosmiczna orbituje około 500 km nad nią; przyciąganie grawitacyjne Ziemi w odległości 6900 km jest niewiele mniejsze niż to w odległości 6400 km. Lepiej zrozumiemy dlaczego astronauci nie doświadczają grawitacji, jeśli pomyślimy, że wszystko w statku kosmicznym na orbicie porusza się swobodnie pod wpływem grawitacji, z tą samą szybkością: astronauci, ich dobytek i ściany samego statku kosmicznego. Zatem grawitacja przyciąga astronautę do ściny statku kosmicznego, ale jednocześnie odciąga ścianę statku kosmicznego od astronauty, i to dokładnie w tym samym stopniu. A zatem „zerową grawitację” lepiej nazwać swobodnym spadkiem”. [s.48]

„Spieszę się dodać, że według mojej wiedzy nikt faktycznie nie przeprowadził takiego eksperymentu z prawdziwymi kotami!” [s.109]

„Grawitacyjny wpływ kota na otaczając mnie powietrze lub cząsteczki w moim ciele skutecznie splątuje mnie, ciebie i nasze otoczenie z kotem, niezależnie od tego, czy próbujemy poznać jego stan, czy nie. Spróbuj sprowadzić cokolwiek wielkości kota w stan dwóch-rzecz-naraz, a wkrótce cała nasza planeta, cały Układ Słoneczny znajdą się w stanie dwóch-rzecz-naraz.Ale czym są te dwie rzeczy? Każda jest zdecydowanie zwyczajna: obie są normalnymi stanami Ziemi, różniącymi się tylko tym, czy jakiś nieszczęsny kot żyje, czy zdechł”. [s.131]