Fatalne kłamstwo recenzja

Po przeczytaniu ostatnich kilku nowości z gatunku thrillerów, kryminałów i sensacji odnoszę wrażenie, że króluje postawa „pisać każdy może”. Ostatnio nic nie zaskakuje, nie wnosi powiewu świeżości, nie zachwyca konstrukcją fabuły. Może to trochę przez to, że przy setkach przeczytanych książek poprzeczka wisi naprawdę wysoko…?

„Fatalne kłamstwo” Valerie Keogh to nowa propozycja od Wydawnictwa Muza. Opowiada historię Beth, Megan i Joanne, trzech przyjaciółek ze studiów. Początkowo wiele ich dzieli od pasji i zainteresowań, przez plany na życie, po ulubione formy spędzania wolnego czasu. Pewne niefortunne wydarzenie z nocy w domku na plaży puchnie do rozmiarów tajemnicy, którą godzą się zachować na całe życie. Dwadzieścia kilka lat później każda z nich prowadzi na swój sposób poukładane życie. Skrywana tajemnica co rusz odzywa się jak odcisk czy niedoleczony ząb. Kiedy Megan postanawia powiedzieć prawdę swojej wieloletniej partnerce ład i porządek wszystkich legnie w gruzach.

Od pierwszych stron bardzo trudno wgryźć się w lekturę. Początkowo to lekka obyczajówka, w której poznajemy trzy kobiety, a fabuła nie wiadomo w którą stronę zdąża. Przez dwie trzecie powieści mało się dzieje i nawet kulminacja wydarzeń na ostatnich trzydziestu stronach nie zdołała obudzić mnie z czytelniczego marazmu. To zdecydowanie nie thriller. „Fatalne kłamstwo” to powieść obyczajowa z niewielką nutą thrillera.

Miałam kłopot żeby jednoznacznie ocenić powieść Valerie Keogh. Trudno ją było zamknąć w kategoriach podoba / nie podoba. Po wielu przemyśleniach stwierdzam, że jest ona obojętna. Poprawna technicznie, pisana przyjemnym językiem, zaplanowana. Jednak zabrakło tego czegoś co wiąże emocjonalnie czytelnika z książką. Bohaterki mocno schematyczne i szablonowane, jako znak czasów – kobieta w długoletnim związku, która łamie balans między życiem zawodowym a osobistym; kobieta w pewien sposób przedsiębiorcza; kobieta homoseksualna. Niby łączy je przyjaźń, a tak naprawdę nie wiedzą o sobie dużo a telefony odbierają z niewielkim entuzjazmem. Przede wszystkim zabrakło bardziej rozbudowanej warstwy psychologicznej trzech kobiet. Gdyby na tym zbudować oś powieści może by wyszło coś lepszego. W szkolnej skali - trója z minusem.