Dom nad jeziorem recenzja

Jeśli znacie serię butikową Wydawnictwa Albatros to wiecie, że trafiają tu jedynie wyjątkowe, czarujące pięknem języka i elegancją stylu, pełne tajemnic z przeszłości i niosące spory ładunek emocjonalny historie. Dlatego też dużo łatwiej niż ulubiony tytuł jest mi wskazać ulubioną autorkę tej serii, którą, prócz Daphne du Maurier, jest właśnie Kate Morton. "Dom nad jeziorem", premiera z 29 stycznia, jest już szóstą powieścią Autorki, dołączającą zasłużenie do serii butikowej. Czy teraz kolej na "Córkę zegarmistrza"?

"Bez względu na to, jak uporczywie człowiek ucieka, jak bardzo stanowczo zaczyna od nowa, przeszłość zawsze znajdzie sposób, żeby pokonać barierę czasu i go dosięgnąć."

Uwielbiam historie, w których tajemnice z przeszłości sięgają swymi mackami przez dziesięciolecia, uwielbiam też, gdy dwie linie czasowe zaczynają początkowo nieśmiało się stykać i przecinać, by w końcu zderzyć się z całym impetem. Taka opowieść potrafi pochłonąć mnie absolutnie i staram się dostrzegać właściwe sygnały, wykluczać błędne tropy, by odkryć prawdę.

Dążenie do wyjaśnienia tej tajemnicy okazało się obsesyjne nie tylko dla mnie.

Sadie, policjantka, która przebywa w domu dziadka w Kornwalii na przymusowym urlopie, trafia na tajemniczy, zaniedbany dom nad jeziorem ze zdziczałym ogrodem noszącym ślady dawnej świetności. Zatrzymany w czasie, zatopiony niczym owad w bursztynie, jest milczącym świadkiem tragedii, która rozegrała się tu przed siedemdziesięciu laty. Podczas przyjęcia świętojańskiego zginęło dziecko, malutki synek właścicieli. Nigdy go nie odnaleziono, a po latach historia ta obrosła w legendy.

Przez wiele lat dwie siostry, wierząc we własne wersje ówczesnych wydarzeń, żyją obciążone wyrzutami sumienia. Czy Sadie, mimo patyny czasu, która przykrywa dawne tropy, uda się odkryć prawdę?

Autorka roztacza przed nami blaski i cienie życia rodziny Edevanów, która do perfekcji opanowała zamiatanie pewnych spraw pod dywan. Przemilczenia prowadzące do nieporozumień i snucia własnych wersji sprzyjają wysuwaniu kolejnych podejrzanych i ich motywów.

Nieodwzajemnione uczucia, zdrady, zadawnione urazy, zespół stresu pourazowego wypływają powoli na powierzchnię, tworząc brzydkie rysy na rodzinnym portrecie. Co okaże się motywem porwania, a może śmi3rci dziecka?

Od tej opowieści nie sposób się oderwać, a przeplatające się linie czasowe z każdą kolejną stroną przybliżają nas do rozwiązania zagadki i zaskakującego, ale wzruszającego finału, tak charakterystycznego dla Autorki. Jeśli więc i Wy chcecie delektować się kunsztem Autorki objawiającym się zarówno w tworzeniu fascynującej, wielowątkowej fabuły, w której wartkim nurcie z przyjemnością można się zanurzyć, jak i w cudownie obrazowym, niemal poetyckim języku, to zajrzyjcie do "Domu nad jeziorem". Zapewniam Was, że przepadniecie w jego zakamarkach i tajnych przejściach na kilka cudownych godzin lektury.