Materiał na chłopaka recenzja

Jeśli mam być szczera, to nie miałam dużych oczekiwań i wymagań, jeśli chodzi o książkę Materiał na chłopaka. Spodziewałam się kolejnej powieści o, bądźmy szczerzy, nie za dobrym tytule, ze schematyczną fabułą, gdzie działania agensów są do przewidzenia jakoś tak mniej więcej od trzeciego rozdziału, i z nudnymi postaciami, które można zarysować w dwóch słowach.

I może fabuła faktycznie jest zwyczajna (nie spodziewałabym się zdarzeń niesamowitych – w końcu nie ten gatunek, ale nie ma też zbytnio odkrywczych rozwiązań), ale udało się stworzyć z tego pozytywny aspekt tej książki. Bije bowiem od tej powieści ciepło.

Książka jest idealna na zrelaksowanie, czyta się sympatycznie i szybko, a lektura wywołuje uśmiech na twarzy. Bohaterów da się lubić i z zaciekawieniem śledzi się ich kolejne losy i rozwój relacji.

Jeśli już przy tej relacji jesteśmy, to może kilka słów więcej. Fabuły zdradzać nie będę, gdyż wierzę, że zainteresowani samodzielnie sięgną do książki, ale z czystym sercem mogę powiedzieć, że jest to jedna z lepiej zarysowanych relacji, jakie zdarzyło mi się spotkać w komediach romantycznych young adults. Jest ona wiarygodna, właściwie nic nie dzieje się przypadkiem, w ramach niesamowitego zbiegu okoliczności. Oliver i Lucien dają sobie czas, by się poznać i nie spieszą się „do mety”, ale też nie są ich spotkania sztucznie wydłużone, więc akcja się nie wlecze. Znaleziono dobry, sprawdzony „złoty środek”, który skutecznie buduje relację, w którą czytelnik aż chce się zagłębić.

Dodatkowo jest to gratka dla wszystkich fanów brytyjskiego humoru; książka prezentuje go on najlepszej strony. (Jeśli jednak nie jest się fanem tego, jakby nie było, bardzo osobliwego humoru brytyjskiego, to przy wyborze warto mieć na uwadze, że jest go w tej książce sporo).

Poza kilkoma rzeczami, do których mogłabym się doczepić (jedną z nich z pewnością byłoby mało rozbudowane zakończenie), śmiało mogę stwierdzić jest to powieść na naprawdę niezłym poziomie, która wywoła zarówno śmiech, jak i wzruszenie. Zachęcam do sięgnięcia, gdy ma się ochotę na coś „lekkiego” i niespecjalnie wymagającego.