Etiopia. Ale Czat recenzja

Co to jest czat? a. poga­wędka w cyberprzestrzeni b. pań­stwo poło­żone w cen­tral­nej Afryce c. tle­nek węgla d. roślina pobudzająca Jeżeli nie potra­fi­cie odpo­wie­dzieć na to pyta­nie, nie wie­cie co to jest mefa­kia, yndżera i tedż, koniecz­nie prze­czy­taj­cie subiek­tywny prze­wod­nik po Etio­pii autor­stwa Mar­tyny Wojciechowskiej. Kiedy na pół­kach biblio­tecz­nych nie znaj­duję aku­rat żadnej z pozy­cji znaj­du­ją­cych się na cią­gle uzu­peł­nia­nej “książ­ko­wej liście”, mój wybór jest czy­sto losowy. Tym razem rów­nież — tro­chę zawie­dziona “pust­kami” w biblio­tece, wędru­jąc mię­dzy rega­łami zauwa­ży­łam książkę “Etio­pia. Ale czat” Mar­tyny Woj­cie­chow­skiej. Znie­chę­cona prze­czy­taną kie­dyś książką podob­nego typu, odrzu­ci­łam ją już na wstę­pie. W końcu jed­nak, nie tra­fia­jąc na nic inte­re­su­ją­cego, wró­ci­łam do półki z książką Woj­cie­chow­skiej i zaczęłam…czytać jej opis. Owy opis — któ­rego frag­ment zamie­ści­łam zresztą wyżej, zain­try­go­wał mnie bar­dzo — lubię, kiedy autor w swo­ich książ­kach sto­suje takie “nie­kon­wen­cjo­nalne” i humo­ry­styczne formy, a wtedy odnio­słam wła­śnie takie wra­że­nie. Cóż mia­łam robić — porwa­łam książkę i pogna­łam do biblio­te­ka­rza, po czym w zasa­dzie tego samego dnia, pochło­nę­łam ją w całości. Muszę przy­znać, że dotych­czas Etio­pia koja­rzyła mi się głów­nie z dzi­kimi ple­mio­nami i wydę­tymi brzusz­kami głod­nych dzieci (wiem, brzmi to kosz­mar­nie), ale po prze­czy­ta­niu tej książki naprawdę zmie­ni­łam zda­nie. Owszem, rów­nież M.Wojciechowska opi­suje ubó­stwo i głód miesz­kań­ców Etio­pii, ale poka­zuje rów­nież przy­sło­wiową drugą stronę medalu — ich dumę, zaska­ku­jącą men­tal­ność oraz nie­zwy­kłe zróż­ni­co­wa­nie kul­tu­rowe. Czy­ta­jąc tą książkę zro­zu­mia­łam, jak bar­dzo mylne jest euro­pej­skie (cho­ciaż nie tylko) postrze­ga­nie sie­bie i świata, jak bardzo“puści” możemy być my — ludzie “ucywilizowani”. Ponadto umiesz­czone przez autorkę opisy i foto­gra­fie przed­sta­wia­jące towa­rzy­szy jej podróży spra­wiały, że czy­ta­jąc książkę, wra­ca­łam czę­sto do jej wstępu i przy­po­mi­na­jąc sobie syl­wetkę danej osoby myśla­łam “A więc to ona, ta sce­na­rzystka” albo “To ten sym­pa­tycz­nie wyglą­da­jący reali­za­tor dźwięku”, dzięki czemu momen­tami czu­łam się jedną z nich — osobą pozna­jącą wie­lość sma­ków, zapa­chów i kolo­rów Etiopii.