Elantris recenzja

ELANTRIS niesamowite, gigantyczne, piękne miasto, zamieszkałe przez boskie istoty, wykorzystujące swoje potężne zdolności magiczne, aby pomagać ludowi Arelonu. Każda z nich była kiedyś zwykłym człowiekiem, dopóki nie dotknęła jej tajemnicza, odmieniająca moc Shaod. Dziesięć lat wcześniej magia zawiodła. Shaod stała się przekleństwem. Elantrianie stali się zniszczonymi, słabymi, podobnymi do trędowatych istotami, a Elantris okryło się mrokiem, brudem i popadło w ruinę.Nowa stolica Arelonu, Kae, przycupnęła w cieniu Elantris, a jej mieszkańcy starali się je ignorować.
Akcja zawiązuje się, gdy następca tronu książę Raoden pada ofiarą Shaod i zostaje zamknięty w mrocznym mieście.
Książka jest …hmmm… sama nie wiem, co napisać. Myślę, że gdybym była o 15 lat młodsza uznałabym ją za świetną. Dlaczego? Ponieważ jest bardzo dobrze napisana: piękny język, dobre proporcje między akcją a opisami, spójne, dobrze dograne wątki. Niby niczego nie brakuje bo mamy miłość, walkę o władzę i intrygę a wszystko okraszone dawką niezwykłości i magii. Ale jednocześnie bohaterowie są do bólu czarno biali, książe jest szlachetny, waleczny i mądry, a jego wybranka piękna, inteligentna i silna. Pozostali bohaterowie również zostali uwięzieni w schematach rodem z bajek, gdzie walczą dobro ze złem a zwycięża zawsze dobro. Mnie zabrakło prawdy w kreowaniu postaci, tej szarości, która powoduje, że ludzie robią rzeczy dobre i złe i dzięki czemu są tak interesujący.
Świat wykreowany przez Sandersona jest niezwykle interesujący, ale całokształt sprawia, że według mnie grupą docelową tej pozycji jest młodszy czytelnik, zwolennik bajkowych, prostych i oczywistych zakończeń