Ognisty Medalion recenzja

„Ognisty medalion” Carli Montero to bezpośrednia kontynuacja wydanej dziesięć lat temu „Szmaragdowej tablicy”. Nie pamiętam dokładnie szczegółów tej pierwszej powieści, ale wiem że urzekł mnie jej klimat i sposób prowadzenia fabuły.

Znowu główną bohaterką jest Ana García-Brest, historyczka sztuczki. Wróciła do Madrytu, mieszka w mansardzie po dziadku, próbuje ułożyć sobie życie po rozstaniu z Alainem. Pewnego dnia otrzymuje wiadomość od Martina Lohsego, którego poznała podczas poszukiwań renesansowego obrazu „Astrolog” (historia ze „Szmaragdowej tablicy”). Mężczyzna proponuje jej współpracę – odnalezienie medalionu Hirama, magicznej relikwii. Ana nie może oprzeć się pokusie i przyjmuje ofertę

Znowu fabuła biegnie dwutorowo – XXI wiek i Berlin 1945 roku, tuż przed wkroczeniem do miasta Rosjan. W obu płaszczyznach niemym bohaterem jest medalion. W Europie szukają go Ana i Martin, w Berlinie są cztery osoby w tajemniczy sposób związane z medalionem.

„Ognisty medalion” to osobna historia, ale ściśle łączy się z poprzedniczką. To obszerna powieść, nie tylko pod kątem objętości ale też treści. Wydarzenia z przeszłości mają bezpośredni związek ze współczesnością. Sporo tu faktów historycznych, trzeba być uważnym i skupionym podczas lektury by nie uronić szczegółu i stracić żadnego elementu.

Trudno jednoznacznie ocenić powieść – ogólnie to wartościowa historia, ale były momenty nużące oraz takie gdzie traciłam orientację kto jest kim i o co właściwie chodzi. Fragmenty dotyczące Berlina w mojej ocenie są bardziej dopracowane i przemyślane – świetnie oddają tło historyczne. Warstwa obyczajowa i życie uczuciowe Any kompletnie zbędne.

Pasjonująca historia, tajemnica, kryminalna zagadka, szeroki wachlarz bohaterów i podróż przez całą Europę. Czytelnicy lubujący się w powieściach historycznych z wątkiem z II wojny światowej z pewnością będą zadowoleni! Ana to nie Indiana Jones w spódnicy czy hiszpańska Lara Croft, ale niezaprzeczalnie „Ognisty medalion” to dobry materiał na film fabularny.

„Historie się nie kończą”





Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Rebis