Ślepa wiara recenzja

 Dziś mamy zalew wszelkiej maści reality czy paradokumentalnych historii z życia, na wszelkich portalach społecznościowych ludzie umieszczają zdjęcia już nie tylko z wakacji, podkreślające jakieś ważne wydarzenie w ich życiu, ale i chwile intymne, które powinny dotyczyć tylko dwojga, a nie obiegać cały świat. To co pokazuje Elton jest jeszcze gorsze, bo to świat, w którym żyje się pod presją na wylewność czy się tego pragnie czy nie. Mamy wszystko pokazywać, jak żyjemy, chwile radosne i momenty przygnębienia, nie ma intymności, bo kamery są włączone również wtedy gdy się kochamy. Prowadzenie bloga? To już za mało, chyba że to videoblog, gdzie można wrzucić filmik i inni pooglądają. Emocji, uczuć nie można zachowywać dla siebie. Wyrzuć co ci leży na sercu czy innym organie, bo wszystko to co dotyczy człowieka pochodzi od Boga, wszystko jest darem Miłości i winniśmy się dzielić swoimi myślami i swym ciałem z innymi. 

 Wszystko podporządkowane wierze i wedle panujących zasad. Na przykład: dzieci nie szczepimy, bo co Bóg dał to i zabrać może, Jego wola. Stąd wysoki odsetek umieralności dzieci. Ale czy dziś nie ma grup rodziców, którzy nie szczepią dzieci, są skłonni zapłacić karę, ale nie będą "truć młodych organizmów", jak to kiedyś usłyszałam w wypowiedzi jednej z mam. Mam nadzieję, że społeczeństwo jednak nie rozejdzie się z rozumem na tyle, by fundować globalne epidemie i wysoką śmiertelność wśród najmłodszych, jak to pokazuje Autor. 
 Ale czy aby świat powoli nie idzie w kierunku takiej rzeczywistości, którą nam przedstawia Elton?
 Życie ogólnie staje się nielogiczne, podporządkowane wierze, a raczej indoktrynacji, przyjmowania wszystkiego na słowo, bezrozumnego godzenia się na - dla niektórych - łatwe życie, gdzie promuje się kult ciała, emocjonalny ekshibicjonizm. Po co myśleć, wystarczy być. I wszyscy są szczęśliwi w swej codzienności, łudząc się jacy to są wyjątkowi. Czego chcieć więcej?

 Każdy aspekt życia jest monitorowany i dokumentowany, wszystko podlega ściśle prowadzonym statystykom, by nikt nie wymknął się spod oka władzy. Ludzie są tak otępiali, że na początku uświadamiania sobie praw logiki, jakie rządzą światem problem stwarza nawet przyswojenie wiedzy z "Dziecięcego przewodnika po cudownym świecie nauki i przyrody". I tak oto mamy przyszłość, w której człowiek cofnął się o dziesiątki lat w swoim rozwoju. 
 Co w takim świecie może być największym przestępstwem? Brak wiary. Jak również wszelka niechęć do uzewnętrzniania się, rejestrowania zdarzeń prywatnych i poddawania tego materiału do wglądu ogółu. W ten sposób, oceniając się nawzajem i jednocześnie pilnując by nie zachodziły odstępstwa od normy sprzyjamy władzy. Wiara w Miłość jest niepodważalna, bo czy władza totalna da się negować? 
 
 W sumie książka trochę nużąca. Owszem, jasno został nakreślony problem, który dotyka i naszego ekshibicjonizmu i chęci sprawowania władzy jednych nad drugimi, ale w pewnym momencie miałam już dość czytania o płytkości i jałowości takiego życia, na jaki skazani są bohaterowie "Ślepej wiary". Jedni przejrzą na oczy, inni ślepo wierząc w panujące zasady doniosą na wyłamywanie się jednostek, bo to burzy ich spokojny tryb życia. Są poddani woli zwierzchniej i ci, którzy nie potrafią pogodzić się z życiem w kulcie ciała i odarcie z prywatności, braku świadomego stanowienia o sobie.
 Język powieści nie zachwyca, choć mam świadomość, że to rodzaj satyry i dzięki temu można uznać, że się broni w takiej konwencji. Do mnie przemawia bardziej treść "451 stopni Fahrenheita", gdzie ujęcie władzy totalitarnej miało wymiar zagrożenia, które odczuwało się podczas lektury jako bardzo realne. Tutaj tego nie ma.