Atlas dziur i szczelin recenzja

Gdzie można się wybrać, aby obserwować przyrodę? Większość zapewne odpowie: na łąkę, w ostępy leśne, nad staw, w niezdobyte góry. W książce autor zabiera nas na niemalże roczną podróż (od maja do marca) po mieście (właściwie kilku) i pokazuje przyrodę. Okazuje się, że w mieście jest co obserwować. Jest wiele zwierząt, roślin, na które nie zwracamy uwagi. Opowieść snuje się poprzez różne pory roku, różne ptasie i robacze rodziny.
Autor pokazuje nam ten niezwykły, wbrew pozorom bogaty świat flory i fauny. Pokazuje w sposób niezwykle barwny i ciekawy. Zwierzęta potrafią znakomicie wykorzystać przyrodę oraz dzieła człowieka dla swojego bytu. W zasadzie można powiedzieć niedoskonałości dzieł człowieka, a więc szpary, wszelkiego rodzaju otwory itp. Warto mieć taką świadomość, aby nie dopuścić do zamurowania tego miejsca pobytu i śmierci głodowej pisklaków. Nawet obumarłe drzewa są źródłem życia. Oprócz zwierząt autor zwraca uwagę na powszechną betonozę, która prowadzi nie tylko do podwyższenia temperatury w mieście, ale również do braku wody, która jest niepotrzebnie odprowadzana do kanalizacji deszczowej. Równie dobrze można by ją zagospodarować na poziomie gruntu, gdzie rośliny zajmą się jej wchłonięciem, tym samym zmniejszając ryzyko powodzi.
Czytanie książki było dla mnie wielką przyjemnością. Szczególnie z kubkiem kawy na tarasie, gdzie początkowo towarzyszyły mi brzęczenia owadów i śpiew ptaków. Nawet wróbelek na chwilę przycupnął na balustradzie, niestety odwrócenie mojej głowy go spłoszyło i poleciał dalej. Normalnie pewnie nie zwróciłbym uwagi na to, że koło południa dźwięki przyrody umilkły. Ale dzięki lekturze zacząłem zastanawiać się, jaka jest tego przyczyna? Może temperatura zrobiła się zbyt wysoka.
Nie wiem, dlaczego myślałem, że książka będzie o zaniedbanych podwórkach, urbeksach schronach i podobnych opuszczonych miejscach. Mimo to nie zawiodłem się, książka jest wspaniała i warto po nią sięgnąć.
Za przedpremierowy egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu.