Dziki ogień recenzja

O książkach Ann Cleeves słyszałam sporo pozytywnych opinii, ale do tej pory nie miałam okazji przeczytać którejkolwiek z powieści. Z zaciekawieniem więc sięgnęłam po finałowy tom serii Szetlandzkiej. Rzadko zdarza się, żebym czytała ostatnią część jakiejś serii bez zapoznania się z poprzednimi, ale tym razem się skusiłam. Czy było warto? Ciężko powiedzieć.

Trochę nie mój klimat i styl pisania. Bohaterowie może i charakterystyczni, ale odniosłam wrażenie, że dialogi są jakby wymuszone, prowadzone na siłę, albo wręcz przerysowane. Cała akcja momentami ciągnęła się jak flaki z olejem, choć były też oczywiście sceny szybkich zwrotów i nieoczekiwanych zdarzeń. Historia zaczęła się intrygująco, dość szybko pojawił się wątek zabójstwa, ale później, wraz z upływem czasu i przewracanych stron zaczęłam tracić zainteresowanie i chęć czytania. Z trudem dobrnęłam do końca. Dużym plusem niewątpliwie jest tu mnogość wątków, bo poza oczywistym kryminalnym mamy też trudne relacje rodzinne, chorobę dziecka (autyzm) czy głęboką depresję jednego z bohaterów. To czyni „Dziki ogień” bardziej interesującym, bo obawiam się, że sam aspekt kryminalny to byłoby zdecydowanie za mało. Choć może wtedy opowieść nie byłaby tak rozwlekła.

Trzeba jednak przyznać, że autorka świetnie odwzorowała klimat Szetlandów. Mgliste poranki na wyspach, podmuchy rześkiego, nadmorskiego wiatru, społeczność zamknięta na przyjezdnych, wręcz hermetyczna. Wszyscy się znają i ukrywanie jakiejkolwiek tajemnicy staje się praktycznie niemożliwe. To też napawa mieszkańców małego miasteczka niepokojem i strachem, bo skoro morderstwo zdarzyło się tuż obok, to oznacza, że sprawca jest wśród nich. To może być każdy – sąsiad, nauczyciel, sprzedawca w sklepie czy nawet członek rodziny. Nigdy nie można więc powiedzieć, że się kogoś zna. Budzi to dreszcz emocji również u czytelnika. Myślę, że przez to książka świetnie się sprawdzi jako lektura na listopadowe wieczory przy herbacie. Ja już wiem, że nie zostanę entuzjastką twórczości Ann Cleeves, ale jestem przekonana, że „Dziki ogień” trafi w gusta czytelników poprzednich części serii.