Dziki recenzja

Chyba nigdy nie czytałem tak oryginalnej powieści, która jednocześnie byłaby rasowym bestsellerem. „Dziki” to z jednej strony książka „z tych dziwnych” formalnie, z zaburzoną chronologią, z licznymi wtrętami z innych dzieł literackich – wierszy, czy wycinków z pozycji naukowych, z drugiej strony to historia, od której ciężko się oderwać, nawet pomimo tego, że w osiemdziesięciu procentach składa się z bólu, goryczy, zawiedzionych nadziei i śmierci.

„Dziki” to dwie pełnoprawne opowieści zawarte w jednej książce (nazwijmy je opowieścią „pierwszą” i „drugą”), i tu tkwi sekret jej niebagatelnej objętości. Opowieść druga, to historia losów inuickiego myśliwego imieniem Amaruk, który wyrusza na wyprawę na północ Kanady tropem wielkiego wilka. Jeśli go upoluje, to według wierzeń Inuitów, przejmie jego moc. Opowieść o myśliwym i wilku, to trochę taka historia w stylu Jacka Londona, o miejscu człowieka w przyrodzie i tak dalej, i dopiero w kontekście opowieści pierwszej nabiera odpowiedniego znaczenia. Opowieść pierwsza, toczy się w biednej dzielnicy Mexico City pod koniec lat 60’ dwudziestego wieku, w erze hippisów, Jimmiego Hendrixsa, i eksperymentów z innymi stanami świadomości. Narratorem i centralną postacią opowieści pierwszej, jest siedemnastoletni Juan Guillermo. Młody Juan wraz z ojcem, matką i starszym bratem Carlosem nie mają lekkiego życia, aby się dorobić bracia kombinują z handlem narkotykami, cały czas balansując na granicy prawa, co chwilę umykając skorumpowanym funkcjonariuszom policji i wyznawcom katolickiej sekty „dobrych chłopców”, jednak wszystko to do czasu …

Arriaga mówi do czytelnika przede wszystkim obrazami, które maluje prostym, niezwykle celnym językiem (chwała tłumaczkom, że podołały), a jeśli to nie wystarcza, posiłkuje się poezją lub filozofią. Opowieść pierwsza, poskładana ze wspomnień i teraźniejszości Juana Guillerme, jest niezwykle intymna, brutalna, brudna. Wraz z Juanem Guillermo podróżujemy granicą obłędu, przez świat pełen bólu, moralnej zgnilizny, zazdrości i chciwości, a jedyną motywacją naszego narratora jest zemsta.

Powieść jest wstrząsająca, chwilami bardzo ciężka emocjonalnie, pełna symboli, ale koniec końców czyta się ją bardzo dobrze. Historie Amaruka i Juana Guillermo, jakby zestawione na zasadzie kontrastu, wzajemnie się uzupełniają tworząc niezwykle spójną całość. Guillermo Arriaga z pewnością ma swój własny, niepodrabialny styl, i chociażby z tej przyczyny warto „Dzikiego” przeczytać.