Książę głupców recenzja

Nekromancja ma to do siebie, że jest dość nieprzyjemna. Ożywia zmarłych i pozwala im zaciskać martwe palce na szyjach lekkomyślnych książąt. Trupy te jednak nie są jedynym zmartwieniem Jalana, który zamiast chędożyć, pić na umór i uprawiać niebezpieczny hazard, następuje na wyjątkowo wrażliwe palce i wplątuje się pomiędzy swoją babkę, Czerwoną Królową, a ciemne siły, zagrażające nie tylko jednemu królestwu.

Przyznajmy to przed sobą, główny bohater, książę Jalan, nie jest bohaterem pozytywnym. To nierób i tchórz, wielbiciel kobiecych wdzięków stopniu obsesyjnym, który zraża do siebie co drugiego - potrafiącego przejrzeć jego uroczą fasadę - człowieka. Jalan nie dąży do żadnego celu - nie, przepraszam, jego celem jest zazwyczaj damska bielizna i wygodne życie. Niestety dla świata - to on staje się "wybrańcem mocy" i wraz z Wikingiem Snorrim przemierza szlaki Rozbitego Imperium, starając się nie narazić się zbytniej liczbie najemników, truposzy, jak i próbując odwrócić zaklęcie, które na niego przypadkiem nałożono.

Jalana nie da sie lubić... ale czy na pewno? Ponieważ czytamy powieść z jego punktu widzenia, po pewnym czasie zaczynamy pałać sympatią do tego lekkoducha. Nie jest zły do szpiku kości, nie zna się w ogóle na ludziach, ale mam wrażenie, że jego przeżycia na szlaku i na mroźnej Północy, zmienią go, przynajmniej w "jakimś" stopniu. Ta zmiana juz sie powoli zaczyna... książę nie jest taki sam pod koniec tego tomu, jak gdy go zaczynał.

Pomysł na Rozbite Imperium dość ciekawy. To nasz stary dobry świat po katakliźmie, który trzasnął w Ziemię tysiąc lat temu i sprawił, że technologie zostały zapomniane, ludzi myślą, że pociągi to drążące skały potwory, manekiny to magiczni strażnicy, a magia... magia jakimś sposobem działa, siejąc zamęt. Zostało w Imperium wykoślawione nazewnictwo dawnych wieków, niektórzy powrócili do dawno zapomnianych wierzeń i kultury przodków, ale... wszystko cofnęło się także o tysiąc lat wstecz.

Powieść jest niesamowicie zabawna. Humor sytuacyjny, słowny, rubaszny, czasami niskich lotów, ale także ironiczny - czego tu nie ma. Ale nie dajcie się zwieść - to zdecydowanie nie lekka śmieszna historyjka. Bliżej "Księciu Głupców" do mrocznej odmiany fantastyki, krew leje sie gęsto, oderwane członki fruwają w powietrzu, często sie patroszy. Uwielbiam komizm tej książki zmieszany z brutalnością, nadaje to specyficznego smaku całości.

Trochę obawiałem się lektury, spoglądając na liczne negatywne recenzje. Jednak to nie pierwszy raz, kiedy czytanie recenzji nie dało pożądanego rezultatu. Książka idealnie wpasowała sie w mój gust. Chaos, antybohater, przemoc i humor - mieszanka wydająca się niestrawną, w rzeczywistości będąca ciachem z wiśnią.