Pandora recenzja

Dziewczynka w której ciele może się kryć - ale nie musi - wybawienie dla ludzkości.
Melanie.

Melanie o skórze białej jak śnieg i złotych włosach. O niewinnej twarzyczce. Melanie, która uwielbia, kiedy jej ukochana nauczycielka czyta w trakcie lekcji książki. Szczególnie te o mitach greckich. Bo Melanie chce być jak Pandora - dzielna i silna, i posiadająca moc obronienia tych, których kocha.

Tylko, że Melanie nie jest zwykłą dziesięciolatką. I świat, w którym żyje też nie jest zwykłym światem. Jest światem po apokalipsie, po kryzysie. Ale do Pandory bliżej jej, niż komukolwiek może się wydawać.


Mike Carey stworzył zgrabną i ciekawą powieść, która stawia przed czytelnikiem zaskakująco dużo pytań o typowo filozoficznej naturze. Czy nie jest nas zbyt dużo? Czy jesteśmy gotowi na kryzys tego rodzaju i skali? Czy ludzkość raz strącona z piedestału powinna wciąż liczyć na to, że jakoś jej się uda? Czy wciąż powinna walczyć, żeby zająć ,,należne jej miejsce'' nawet, gdy widzi, że powstały istoty lepsze, lepiej przystosowane i bardziej adekwatne do nowego środowiska?
I wreszcie: czy w nieuchronnym końcu świata nie ma swoistego piękna zabarwionego smutkiem ginącego gatunku?

A przy tym wszystkim nie jest to powieść oryginalna. Tak samo, jak w wydanym kilka lat wcześniej The Last Of Us mamy w niej grzyba atakującego ludzkość - który sam w sobie jest przerażający, bo nie dość, że grzyby z rodzaju maczużnikowatych (czyli głośny ostatnio Cordyceps) istnieją i mają się dobrze, i faktycznie pasożytują na żywych organizmach w sposób autentycznie straszny; to jeszcze rzeczywiście nie ma na nie żadnego antidotum i ciężko się przed nimi obronić - mamy małą, słodką i niewinną dziewczynkę, która jednocześnie jest potworem, mamy kobietę, która za wszelką cenę chce odpokutować swoje winy i faceta, który jest zimnym draniem ale tak naprawdę posiada głębię i pewną surową wrażliwość. I oczywiście mamy też motyw bezdusznej, gotowej na wszystko doktor Caldwell, która jest przekonana, że uda jej się uratować świat.
Tylko trzeba zabić jedną małą dziewczynkę.
No dobrze. Nie do końca zabić, bo to czy da się zabić istoty takie jak ona jest kwestią nieco dyskusyjną, ale.

Jest w tej książce motyw drogi, jest emocjonalno-etyczny rollercoaster i stawki są naprawdę wysokie (przetrwanie lub zagłada ludzkości). Czyli znajdziemy tu wszystko to, co znamy już z innych powieści, seriali i gier komputerowych. I gdyby to było tyle, to powiedziałabym Wam, że książka jest w sumie przeciętna i że jest mnóstwo lepszych rzeczy o zombie (w tym wypadku zwanych ,,głodnymi'') - choćby kanoniczne już ,,Wolrd War Z'' Maxa Brooksa.
Jednak to nie wszystko.
Bo ,,Pandorę'' ratuje zakończenie.
Zakończenie, którego się nie spodziewacie. I które pozostawi Was w niemym niedowierzaniu.